Psalmorum 147
1 Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio.
Chwalcie PANA, bo dobrze [jest] śpiewać naszemu Bogu; jest [to] bowiem miłe i piękna jest chwała.
2 Aedificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit.
PAN buduje Jeruzalem [i] gromadzi rozproszonych Izraela.
3 Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum.
On uzdrawia skruszonych w sercu i opatruje ich rany.
4 Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat.
On liczy gwiazdy, nazywa każdą z nich po imieniu.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiae eius non est numerus.
Wielki [jest] nasz Pan i zasobny w moc; jego mądrość jest niezmierzona.
6 Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram.
PAN podnosi pokornych, [a] niegodziwych poniża aż do ziemi.
7 Praecinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara.
Śpiewajcie PANU z dziękczynieniem; śpiewajcie naszemu Bogu przy dźwiękach harfy;
8 Qui operit caelum nubibus: et parat terrae pluviam. Qui producit in montibus foenum: et herbam servituti hominum.
Który okrywa niebiosa obłokami [i] przygotowuje deszcz dla ziemi; który sprawia, że trawa rośnie na górach;
9 Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum.
Który daje pokarm bydłu i młodym krukom wołającym [do niego].
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Nie lubuje się w mocy konia ani nie ma upodobania w goleniach mężczyzny.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius.
PAN ma upodobanie w tych, którzy się go boją, którzy ufają jego miłosierdziu.
12 Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion.
Chwal PANA, Jeruzalem; chwal swego Boga, Syjonie.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te.
On bowiem umacnia zasuwy twoich bram i błogosławi synów twoich pośród ciebie.
14 Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te.
Zapewnia pokój w twoich granicach i syci cię najwyborniejszą pszenicą.
15 Qui emittit eloquium suum terrae: velociter currit sermo eius.
On wysyła swój rozkaz na ziemię; szybko biegnie jego słowo.
16 Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit,
On daje śnieg jak wełnę, rozsypuje szron jak popiół.
17 Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit?
Rzuca swój lód jak okruchy; któż ostoi się przed jego zimnem?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit spiritus eius, et fluent aquae.
Posyła swoje słowo i [lody] topnieją; wionie swym wiatrem i wody spływają.
19 Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel.
Oznajmia swe słowo Jakubowi, swe prawa i sądy Izraelowi.
20 Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia.
Nie uczynił tak żadnemu narodowi, nie poznali jego sądów. Alleluja.
