Psalmorum 109
1 Psalmus David, in finem.
Þú Guð sem ég lofa, vertu ekki þögull
2 Deus laudem meam ne tacueris: quia os peccatoris, et os dolosi super me apertum est.
því að óguðlegir baktala mig og ljúga á mig sökum.
3 Locuti sunt adversum me lingua dolosa, et sermonibus odii circumdederunt me: et expugnaverunt me gratis.
Án saka hata þeir mig og ráðast á mig.
4 Pro eo ut me diligerent, detrahebant mihi: ego autem orabam.
Ég elska þá, en jafnvel meðan ég bið fyrir þeim, ofsækja þeir mig.
5 Et posuerunt adversum me mala pro bonis: et odium pro dilectione mea.
Þeir gjalda gott með illu og ást mína með hatri.
6 Constitue super eum peccatorem: et diabolus stet a dextris eius.
Leyfðu þeim að finna hvernig mér líður! Leyfðu óvini mínum að þola sama óréttlæti og hann beitir mig – vera dæmdur af ranglátum dómara.
7 Cum iudicatur, exeat condemnatus. et oratio eius fiat in peccatum.
Og þegar úrskurður fellur, lát hann þá verða honum til tjóns. Líttu á bænir hans eins og innantómt raus.
8 Fiant dies eius pauci: et episcopatum eius accipiat alter.
Styttu æviár hans. Skipaðu annan í embætti hans.
9 Fiant filii eius orphani: et uxor eius vidua.
Börn hans verði föðurlaus og kona hans ekkja
10 Nutantes transferantur filii eius, et mendicent: et eiiciantur de habitationibus suis.
og rektu þau burt úr rústum heimilis þeirra.
11 Scrutetur foenerator omnem substantiam eius: et diripiant alieni labores eius.
Lánardrottnarnir taki landareign hans og ókunnugir fái allt sem hann hafði aflað.
12 Non sit illi adiutor: nec sit qui misereatur pupillis eius.
Enginn sýni honum miskunn né aumki sig yfir föðurlausu börnin hans.
13 Fiant nati eius in interitum: in generatione una deleatur nomen eius.
Afkomendur hans verði afmáðir og ætt hans eins og hún leggur sig.
14 In memoriam redeat iniquitas patrum eius in conspectu Domini: et peccatum matris eius non deleatur.
Refsaðu fyrir syndir föður hans og móður og dragðu ekki af.
15 Fiant contra Dominum semper, et dispereat de terra memoria eorum:
Láttu misgjörðir hans aldrei falla í gleymsku, en minningu ættarinnar að engu verða.
16 pro eo quod non est recordatus facere misericordiam.
Hann sýndi engum manni miskunn, en ofsótti nauðstadda og steypti aðþrengdum í dauðann.
17 Et persecutus est hominem inopem, et mendicum, et compunctum corde mortificare.
Hann formælti öðrum, bölvunin komi honum sjálfum í koll. Að blessa lét hann ógert, blessun sé því fjarri honum.
18 Et dilexit maledictionem, et veniet ei: et noluit benedictionem, et elongabitur ab eo. Et induit maledictionem sicut vestimentum, et intravit sicut aqua in interiora eius, et sicut oleum in ossibus eius.
Að bölva, það átti við hann, það var honum eðlilegt eins og að éta og drekka.
19 Fiat ei sicut vestimentum, quo operitur: et sicut zona, qua semper praecingitur.
Formælingar hans bitni á honum sjálfum, hylji hann, eins og fötin sem hann er í og beltið um mitti hans.
20 Hoc opus eorum, qui detrahunt mihi apud Dominum: et qui loquuntur mala adversus animam meam.
Þetta séu laun andstæðinga minna frá Drottni – þeirra sem ljúga á mig og hóta mér dauða.
21 Et tu Domine, Domine, fac mecum propter nomen tuum: quia suavis est misericordia tua. Libera me
En Drottinn, farðu með mig eins og barnið þitt! Eins og þann sem ber þitt eigið nafn. Frelsaðu mig Drottinn, vegna elsku þinnar.
22 quia egenus, et pauper ego sum: et cor meum conturbatum est intra me.
Það hallar undan fæti, ég finn að dauðinn nálgast.
23 Sicut umbra cum declinat, ablatus sum: et excussus sum sicut locustae.
Ég er hristur til jarðar eins og padda af ermi!
24 Genua mea infirmata sunt a ieiunio: et caro mea immutata est propter oleum.
Ég skelf í hnjánum – fastan var erfið, ég er ekkert nema skinn og bein.
25 Et ego factus sum opprobrium illis: viderunt me, et moverunt capita sua.
Ég er eins og minnisvarði um mistök og þegar menn sjá mig hrista þeir höfuðið.
26 Adiuva me Domine Deus meus: salvum me fac propter misericordiam tuam.
Hjálpaðu mér Drottinn Guð minn! Frelsaðu mig sakir elsku þinnar og kærleika.
27 Et sciant quia manus tua haec: et tu Domine fecisti eam.
Gerðu það svo að allir sjái, svo að enginn efist um að það var þitt verk,
28 Maledicent illi, et tu benedices: qui insurgunt in me, confundantur: servus autem tuus laetabitur.
– þá mega þeir formæla mér ef þeir vilja, sama er mér, aðeins að þú blessir mig. Þá munu illráð þeirra gegn mér mistakast og ég ganga mína leið, glaður í bragði.
29 Induantur qui detrahunt mihi, pudore: et operiantur sicut diploide confusione sua.
Ónýttu áform þeirra! Sveipaðu þá skömm!
30 Confitebor Domino nimis in ore meo: et in medio multorum laudabo eum.
Þá mun ég ekki láta af að þakka Drottni, lofa hann í allra áheyrn.
31 Quia astitit a dextris pauperis, ut salvam faceret a persequentibus animam meam.
Því að hann er athvarf fátækra og þeirra sem líða skort. Hann frelsar þá undan óvinum þeirra.
