Psalmorum 102
1 Oratio inopis, cum augeretur, Cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effunderet precem suam. Domine exaudi orationem meam: et clamor meus ad te veniat.
Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję. Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.
2 Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam. In quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.
3 Quia defecerunt sicut fumus dies mei: et ossa mea sicut cremium aruerunt.
Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.
4 Percussus sum ut foenum, et aruit cor meum: quia oblitus sum comedere panem meum.
Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.
5 A voce gemitus mei adhaesit os meum carni meae.
Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.
6 Similis factus sum pellicano solitudinis: factus sum sicut nycticorax in domicilio.
Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.
7 Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.
8 Tota die exprobrabant mihi inimici mei: et qui laudabant me adversum me iurabant.
Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.
9 Quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam.
Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,
10 A facie irae indignationis tuae: quia elevans allisisti me.
Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.
11 Dies mei sicut umbra declinaverunt: et ego sicut foenum arui.
Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;
12 Tu autem Domine in aeternum permanes: et memoriale tuum in generatione et generationem.
Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.
13 Tu exurgens misereberis Sion: quia tempus miserendi eius, quia venit tempus.
Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.
14 Quoniam placuerunt servis tuis lapides eius: et terrae eius miserebuntur.
Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;
15 Et timebunt Gentes nomen tuum Domine, et omnes reges terrae gloriam tuam.
Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;
16 Quia aedificavit Dominus Sion: et videbitur in gloria sua.
Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;
17 Respexit in orationem humilium: et non sprevit precem eorum.
Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.
18 Scribantur haec in generatione altera: et populus, qui creabitur, laudabit Dominum:
To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,
19 Quia prospexit de excelso sancto suo: Dominus de caelo in terram aspexit:
Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;
20 Ut audiret gemitus compeditorum: ut solveret filios interemptorum:
Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;
21 Ut annuncient in Sion nomen Domini: et laudem eius in Ierusalem.
Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,
22 In conveniendo populos in unum, et reges ut serviant Domino.
Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.
23 Respondit ei in via virtutis suae: Paucitatem dierum meorum nuncia mihi.
Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;
24 Ne revoces me in dimidio dierum meorum: in generatione et generationem anni tui.
Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.
25 Initio tu Domine terram fundasti: et opera manuum tuarum sunt caeli.
I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.
26 Ipsi peribunt, tu autem permanes: et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur:
One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.
27 tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną.
28 Filii servorum tuorum habitabunt: et semen eorum in saeculum dirigetur.
Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.
