Proverbiorum 9
1 Sapientia aedificavit sibi domum, excidit columnas septem.
Danaliⱪ ɵzigǝ bir ɵy selip, Uning yǝttǝ tüwrükini ornatti.
2 Immolavit victimas suas, miscuit vinum, et proposuit mensam suam.
U mallirini soyup, Esil xarablirini arilaxturup tǝyyarlap, Ziyapǝt dastihinini yaydi;
3 Misit ancillas suas ut vocarent ad arcem, et ad moenia civitatis:
Dedǝklirini [meⱨman qaⱪirixⱪa] ǝwǝtti, Ɵzi xǝⱨǝrning ǝng egiz jaylirida turup:
4 Siquis est parvulus, veniat ad me. Et insipientibus locuta est:
«I saddilar, bu yǝrgǝ kelinglar, — dǝp qaⱪiriwatidu; Nadanlarƣa:
5 Venite, comedite panem meum, et bibite vinum quod miscui vobis.
Ⱪeni, nanlirimdin eƣiz tegip, Mǝn arilaxturup tǝyyarliƣan xarablardin iqinglar;
6 Relinquite infantiam, et vivite, et ambulate per vias prudentiae.
Nadanlar ⱪataridin qiⱪip, ⱨayatⱪa erixinglar, Yoruⱪluⱪ yolida menginglar», — dǝwatidu.
7 Qui erudit derisorem, ipse iniuriam sibi facit: et qui arguit impium, sibi maculam generat.
Ⱨakawurlarƣa tǝnbiⱨ bǝrgüqi aⱨanǝtkǝ uqraydu, Ⱪǝbiⱨlǝrni ǝyibligüqi ɵzigǝ daƣ kǝltüridu.
8 Noli arguere derisorem, ne oderit te. Argue sapientem, et diliget te.
Ⱨakawurlarni ǝyiblimǝ, qünki u sanga ɵq bolup ⱪalidu; Ⱨalbuki, dana kixini ǝyiblisǝng, u seni sɵyidu.
9 Da sapienti occasionem, et addetur ei sapientia. Doce iustum, et festinabit accipere.
Dana adǝmgǝ dǝwǝt ⱪilsang, ǝⱪli tehimu toluⱪ bolidu; Ⱨǝⱪⱪaniy adǝmgǝ durus yol kɵrsǝtsǝng, Bilimi tehimu axidu.
10 Principium sapientiae timor Domini: et scientia sanctorum, prudentia.
Pǝrwǝrdigardin ǝyminix danaliⱪning baxlinixidur, Muⱪǝddǝs bolƣuqini tonux yoruⱪluⱪtur.
11 Per me enim multiplicabuntur dies tui, et addentur tibi anni vitae.
Mǝn [danaliⱪ] sǝndǝ bolsam, künliringni uzartimǝn, Ɵmrüngning yilliri kɵpiyǝr.
12 Si sapiens fueris, tibimetipsi eris: si autem illusor, solus portabis malum.
Sǝndǝ danaliⱪ bolsa, paydini kɵridiƣan ɵzüngsǝn, Danaliⱪni mazaⱪ ⱪilsang ziyan tartidiƣanmu ɵzüngsǝn.
13 Mulier stulta et clamosa, plenaque illecebris, et nihil omnino sciens,
Nadan hotun aƣzi bisǝrǝmjan, ǝⱪilsizdur, Ⱨeqnemǝ bilmǝstur.
14 sedit in foribus domus suae super sellam in excelso urbis loco,
U ixik aldida olturup, Xǝⱨǝrning ǝng egiz jaylirida orun elip,
15 ut vocaret transeuntes per viam, et pergentes itinere suo:
Udul ɵtüp ketiwatⱪanlarƣa:
16 Qui est parvulus, declinet ad me. Et vecordi locuta est:
«Kimki sadda bolsa, bu yǝrgǝ kǝlsun!» — dǝwatidu, Wǝ ǝⱪilsizlǝrni:
17 Aquae furtivae dulciores sunt, et panis absconditus suavior.
«Oƣriliⱪqǝ iqkǝn su tatliⱪ bolidu, Oƣrilap yegǝn nan tǝmlik bolidu!» — dǝp qarⱪiwatidu.
