Job 8
1 Respondens autem Baldad Suhites, dixit:
Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:
2 Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui?
Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?
3 Numquid Deus supplantat iudicium? aut Omnipotens subvertit quod iustum est?
Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?
4 Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suae:
Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.
5 Tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus:
Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,
6 Si mundus et rectus incesseris, statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum iustitiae tuae:
Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.
7 In tantum, ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis.
Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.
8 Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam:
Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;
9 (Hesterni quippe sumus, et ignoramus quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram.)
Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.
10 Et ipsi docebunt te: loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia.
Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.
11 Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua?
Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?
12 Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit:
En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.
13 Sic viae omnium, qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritae peribit:
Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,
14 Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia eius.
Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.
15 Innitetur super domum suam, et non stabit: fulciet eam, et non consurget:
Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.
16 Humectus videtur antequam veniat Sol, et in ortu suo germen eius egredietur.
Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;
17 Super acervum petrarum radices eius densabuntur, et inter lapides commorabitur.
Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;
18 Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te.
Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.
19 Haec est enim laetitia viae eius, ut rursum de terra alii germinentur.
Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.
20 Deus non proiiciet simplicem, nec porriget manum malignis:
Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.
21 Donec impleatur risu os tuum, et labia tua iubilo.
Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.
22 Qui oderunt te, induentur confusione: et tabernaculum impiorum non subsistet.
Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.
