Job 7
1 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.
“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius praestolatur finem operis sui:
Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
3 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.
Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
8 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.
Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz. (Sheol h7585)
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
11 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animae meae.
“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
14 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
16 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
“İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum:
Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
20 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quaesieris, non subsistam.
Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
