< Job 7 >

1 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.
“¿No está el hombre obligado a trabajar en la tierra? ¿No son sus días como los de un asalariado?
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius praestolatur finem operis sui:
Como un siervo que desea fervientemente la sombra, como un asalariado que busca su salario,
3 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
por lo que me hacen poseer meses de miseria, Las noches agotadoras están destinadas a mí.
4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
Cuando me acuesto, digo, “¿Cuándo me levantaré y se me pasará la noche? Doy vueltas en la cama hasta el amanecer.
5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.
Mi carne está vestida de gusanos y terrones de polvo. Mi piel se cierra y vuelve a brotar.
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
Mis días son más rápidos que la lanzadera de un tejedor, y se gastan sin esperanza.
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
Oh, recuerda que mi vida es un soplo. Mi ojo no verá más el bien.
8 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.
El ojo del que me ve no me verá más. Tus ojos estarán sobre mí, pero yo no lo estaré.
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
Como la nube se consume y se desvanece, por lo que el que desciende al Seol ya no subirá. (Sheol h7585)
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
No volverá más a su casa, ni su lugar lo conocerá más.
11 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animae meae.
“Por eso no me callaré. Hablaré con la angustia de mi espíritu. Me quejaré en la amargura de mi alma.
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
¿Soy un mar o un monstruo marino? ¿que pongas un guardia sobre mí?
13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
Cuando digo: “Mi cama me consolará. Mi sofá aliviará mi queja,’
14 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
entonces me asustas con sueños y me aterra a través de visiones,
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
para que mi alma elija el estrangulamiento, la muerte antes que mis huesos.
16 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
Aborrezco mi vida. No quiero vivir para siempre. Dejadme en paz, pues mis días no son más que un soplo.
17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas? que debes poner tu mente en él,
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum:
que lo visites todas las mañanas, y lo prueban a cada momento?
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
¿Hasta cuándo no mirarás hacia otro lado? ni me dejará en paz hasta que trague mi saliva?
20 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
Si he pecado, ¿qué te hago a ti, vigilante de los hombres? Por qué me has puesto como marca para ti, ¿para que sea una carga para mí?
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quaesieris, non subsistam.
¿Por qué no perdonas mi desobediencia y quitas mi iniquidad? Por ahora me acostaré en el polvo. Me buscaréis con diligencia, pero no estaré”.

< Job 7 >