Job 7
1 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.
Diklai hman ah hlanghing hamla caempuei a om moenih a? A khohnin te kutloh kah khohnin banghui ni.
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius praestolatur finem operis sui:
Sal bangla hlipkhup a hloep tih kutloh bangla a bisai a lamtawn.
3 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
Ka taengah a poeyoek la a hla ka pang van tih thakthaenah hlaem he kai hamla a khueh.
4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
Ka yalh tih, “Me vaengah nim ka thoh ve?” ka ti. Khoyin loh puh tih hlaemhmah duela yutnah khaw ka cung.
5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.
Ka saa loh a rhit a bai, ka vin laipi tiknong khaw uet tih a tuei.
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
Ka khohnin loh tampai lakah bawn tih lungli lungla la ngaiuepnah bawt.
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
Ka hingnah mueihla he poek lah. Hnothen hmuh ham khaw ka mik loh mael voel mahpawh.
8 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.
Kai aka so mik loh kai m'mae voel mahpawh. Na mik te kai soah om dae kai ka om voel pawh.
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
Cingmai loh haai tih cing, saelkhui la aka suntla rhoek tah ha mael tangloeng pawh. (Sheol h7585)
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
A im la koep mael pawt vetih a hmuen loh anih hmat voel mahpawh.
11 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animae meae.
Te dongah kai khaw ka ka tuem mahpawh. Ka mueihla khobing doela ka thui vetih. Ka hinglu khahing doela ka lolmang pueng ni.
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
Kai he tuipuei tuihnam tih nim kai soah thongim na khueh.
13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
Ka soengca kai n'hloep bitni, ka thingkong loh ka kohuetnah te a phueih bitni ka ti.
14 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
Mueimang neh kai nan rhihyawp sak tih olphong neh kai nan let sak.
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
Ka hinglu loh ka rhuhrhong lakah khaknah neh dueknah ni a. coelh.
16 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
Ka kohnue coeng, kumhal duela ka hing mahpawh, kai he n'toeng laeh, ka khohnin khaw a honghi ni.
17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
Mebang hlanghing lae amah na pantai sak tih a taengah na lungbuei na khueh te.
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum:
Anih te mincang ah na cawh tih mikhaptok ah ni anih te na loepdak.
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
Balae tih kai lamloh na mangthong pawt eh? Ka timtui ka dolh hil kai nan rhael moenih.
20 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
Hlang aka kueinah nang taengah ka tholh tih balae ka saii? Balae tih kai he na kutnoek la nan khueh. Te dongah kai ham tah hnorhih la ka om coeng.
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quaesieris, non subsistam.
Te dongah ka boekoek he na phueih tih kai kathaesainah he nan khoe mai pawt lae? Laipi khuila ka yalh pawn ni. Kai na toem cakhaw ka om voel moenih,” a ti nah.
