Job 6
1 Respondens autem Iob, dixit:
Ijob respondis kaj diris:
2 Utinam appenderentur peccata mea, quibus iram merui: et calamitas, quam patior, in statera.
Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
3 Quasi arena maris haec gravior appareret: unde et verba mea dolore sunt plena:
Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
4 Quia sagittae Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum, et terrores Domini militant contra me.
Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
5 Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante praesepe plenum steterit?
Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
6 Aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare, quod gustatum affert mortem?
Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
7 Quae prius nolebat tangere anima mea, nunc prae angustia, cibi mei sunt.
Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
8 Quis det ut veniat petitio mea: et quod expecto, tribuat mihi Deus?
Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
9 Et qui coepit, ipse me conterat: solvat manum suam, et succidat me?
Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
10 Et haec mihi sit consolatio ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.
Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
11 Quae est enim fortitudo mea ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?
Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
12 Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea aenea est.
Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
13 Ecce, non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.
Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
14 Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.
Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
15 Fratres mei praeterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.
Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
16 Qui timent pruinam, irruet super eos nix.
Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
17 Tempore, quo fuerint dissipati, peribunt: et ut incaluerint, solventur de loco suo.
En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
18 Involutae sunt semitae gressuum eorum: ambulabunt in vacuum, et peribunt.
Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
19 Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.
Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
20 Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.
Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
21 Nunc venistis: et modo videntes plagam meam timetis.
Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
22 Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?
Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
23 Vel, Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?
Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
24 Docete me, et ego tacebo: et siquid forte ignoravi, instruite me.
Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
25 Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?
Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
26 Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.
Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
27 Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.
Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
28 Verumtamen quod coepistis explete: praebete aurem, et videte an mentiar.
Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
29 Respondete obsecro absque contentione: et loquentes id quod iustum est, iudicate.
Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
30 Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.
Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
