Job 37
1 Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.
I drży z tego powodu moje serce, i wyrywa się ze swego miejsca.
2 Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem.
Słuchajcie uważnie grzmotu jego głosu i dźwięku, który wychodzi z jego ust.
3 Subter omnes caelos ipse considerat, et lumen illius super terminos terrae.
Pod całym niebem go wypuszcza, a jego błyskawicę – na krańce ziemi.
4 Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suae, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius.
Po niej huczy grzmot, grzmi głosem swojego majestatu, i nie powstrzymuje ich, gdy słychać jego głos.
5 Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.
Bóg cudownie grzmi swoim głosem, czyni wielkie rzeczy, których nie możemy zrozumieć.
6 Qui praecipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suae.
Mówi bowiem do śniegu: Padaj na ziemię, a także do deszczu i do ulewy jego potęgi.
7 Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
Pieczętuje rękę każdego człowieka, aby wszyscy ludzie poznali jego dzieło.
8 Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.
Wtedy zwierzęta wchodzą do jaskini i zostają w swoich jamach.
9 Ab interioribus austri egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
Od południa przychodzi wicher, a zima od wiatrów północnych.
10 Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimae funduntur aquae.
Swoim tchnieniem Bóg czyni lód i ścinają się szerokie wody.
11 Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.
Także wilgocią [ziemi] obciąża obłok, rozpędza chmurę swoim światłem.
12 Quae lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod praeceperit illis super faciem orbis terrarum:
One krążą według jego rady, aby czyniły wszystko, co rozkazuje na powierzchni okręgu ziemi.
13 Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiae suae eas iusserit inveniri.
A on sprawia, że się pojawiają – czy to dla karania, czy dla swojej ziemi, czy dla [okazywania] miłosierdzia.
14 Ausculta haec Iob: sta, et considera mirabilia Dei.
Słuchaj tego uważnie, Hiobie; zastanów się i rozważ cudowne dzieła Boga.
15 Numquid scis quando praeceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius?
Czy wiesz, kiedy i [co] postanawia Bóg o tych sprawach albo kiedy rozjaśnia światło swej chmury?
16 Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?
Czy wiesz, jak wiszą chmury – cuda tego, który jest doskonały we wszelkiej wiedzy?
17 Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro?
[Czy wiesz], jak twoje szaty się rozgrzewają, gdy on uspokaja ziemię wiatrem południowym?
18 Tu forsitan cum eo fabricatus es caelos, qui solidissimi quasi aere fusi sunt.
Czy rozpościerałeś z nim niebiosa, [które są] trwałe i podobne do zwierciadła odlanego?
19 Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.
Poucz nas, co mamy mu powiedzieć, [bo] nie możemy ułożyć słów z powodu ciemności.
20 Quis narrabit ei quae loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.
Czy należy go powiadomić, że przemawiam? [Przecież] jeśli ktoś przemówi, zostanie na pewno pożarty.
21 At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.
Teraz jednak [ludzie] nie mogą patrzyć na światło, gdy jaśnieje w chmurach, gdy wiatr przechodzi [i] rozprasza je.
22 Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.
Od północy przychodzi [jakby] złoty [blask, ale] w Bogu jest straszliwy majestat.
23 Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest.
On jest Wszechmocny, nie możemy go doścignąć. On jest wielki w potędze i sądzie i bogaty w sprawiedliwość. Nie uciska [nikogo].
24 Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes.
Dlatego boją się go ludzie. On nie ma względu na żadnego, który jest mądry w sercu.
