Job 37
1 Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.
A nad tem zdumiewa się serce moje, i porusza się z miejsca swego.
2 Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem.
Słuchajcie z pilnością grzmienia głosu jego, i dźwięku który wychodzi z ust jego.
3 Subter omnes caelos ipse considerat, et lumen illius super terminos terrae.
Pod wszystkiem niebem prosto go wypuszcza, a światłość jego po wszystkich kończynach ziemi.
4 Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suae, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius.
Za nią wnet huczy dźwiękiem, grzmi głosem zacności swojej, i nie odkłada innych rzeczy, gdy bywa słyszany głos jego.
5 Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.
Dziwnie Bóg grzmi głosem swoim; sprawuje rzeczy tak wielkie, że ich rozumieć nie możemy.
6 Qui praecipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suae.
Bo mówi do śniegu: Padaj na ziemię; także i do deszczu wolnego, i do deszczu gwałtownego.
7 Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
Rękę wszystkich ludzi zawiera, aby nikt z ludzi nie doglądał roboty swojej.
8 Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.
Tedy zwierz wchodzi do jaskini, a w jamach swoich zostaje.
9 Ab interioribus austri egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
Wicher z skrytych miejsc wychodzi, a zima z wiatrów północnych.
10 Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimae funduntur aquae.
Tchnieniem swojem Bóg czyni lód, tak iż się szerokość wód ściska.
11 Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.
Także dla pokropienia ziemi obciąża obłok, i rozpędza chmurę światłem swojem.
12 Quae lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod praeceperit illis super faciem orbis terrarum:
A ten się obraca w koło według rady jego, aby czynił wszystko, co Bóg rozkaże, na oblicze okręgu ziemskiego.
13 Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiae suae eas iusserit inveniri.
A czyni to Bóg, że się stawia bądź na skaranie, bądź dla pożytku ziemi swojej, bądź dla jakiej dobroczynności.
14 Ausculta haec Iob: sta, et considera mirabilia Dei.
Słuchajże tego pilnie, Ijobie! zastanów się, a uważaj dziwne sprawy Boże.
15 Numquid scis quando praeceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius?
Izali wiesz, kiedy co Bóg stanowi o tych rzeczach? albo gdy ma rozjaśnić światło obłoku swego?
16 Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?
Izali wiesz, co za waga obłoków? Izali wiesz cuda Doskonałego we wszelakiej umiejętności?
17 Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro?
Wieszże, jako cię szaty twoje ogrzewają, gdy ucisza ziemię od południa?
18 Tu forsitan cum eo fabricatus es caelos, qui solidissimi quasi aere fusi sunt.
Izażeś z nim rozpościerał niebiosa, które są trwałe, a zwierciadłu odlewanemu podobne?
19 Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.
Ukażże nam, co mu mamy powiedzieć; bo nie możemy sporządzić słów dla ciemności.
20 Quis narrabit ei quae loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.
Izali mu kto odniesie to, cobym mówił? I owszem, gdyby to kto przedłożył, byłby pewnie pożarty.
21 At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.
Wszak teraz nie mogą ludzie patrzyć i na światło, gdy jest jasne na obłokach, gdy wiatr przechodzi, i przeczyszcza je.
22 Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.
Od północy jako złoto przychodzi, ale w Bogu straszniejsza jest chwała.
23 Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest.
Wszechmogący jest, doścignąć go nie możemy; wielki w mocy, wszakże sądem i ostrą sprawiedliwością ludzi nie trapi.
24 Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes.
Przetoż boją się go ludzie; nie ma względu na żadnego, by też był i najmędrszy.
