Job 36
1 Addens quoque Eliu, haec locutus est:
Elihu mówił jeszcze:
2 Sustine me paululum, et indicabo tibi: adhuc enim habeo quod pro Deo loquar.
Poczekaj trochę, a pouczę cię, bo jeszcze przemówię za Boga.
3 Repetam scientiam meam a principio, et operatorem meum probabo iustum.
Z daleka przyniosę swą wiedzę i uznam sprawiedliwość mego Stwórcy.
4 Vere enim absque mendacio sermones mei, et perfecta scientia probabitur tibi.
Bo naprawdę moje słowa nie [są] kłamstwem, a [człowiek] z doskonałą wiedzą [stoi] przed tobą.
5 Deus potentes non abiicit, cum et ipse sit potens.
Oto Bóg [jest] potężny, a nie gardzi [nikim]. On jest potężny w sile serca.
6 Sed non salvat impios, et iudicium pauperibus tribuit.
Nie pozostawia niegodziwych przy życiu, a ubogim przyznaje prawa.
7 Non auferet a iusto oculos suos, et reges in solio collocat in perpetuum, et illic eriguntur.
Nie odwraca swoich oczu od sprawiedliwego, ale sadza ich na wieki z królami na tronie – i są wywyższeni.
8 Et si fuerint in catenis, et vinciantur funibus paupertatis.
A jeśli są związani okowami albo spętani powrozami utrapienia;
9 Indicabit eis opera eorum, et scelera eorum, quia violenti fuerunt.
Wtedy oznajmia im ich czyny i przestępstwa – to, że się wzmogły.
10 Revelabit quoque aurem eorum, ut corripiat: et loquetur, ut revertantur ab iniquitate.
Otwiera im ucho, aby [przyjęli] karę, i każe im odwrócić się od nieprawości.
11 Si audierint et observaverint, complebunt dies suos in bono, et annos suos in gloria:
Jeśli będą posłuszni i będą [mu] służyć, dopełnią swoich dni w dobrobycie, a swoich lat w rozkoszach.
12 Si autem non audierint, transibunt per gladium, et consumentur in stultitia.
Ale jeśli nie usłuchają, zginą od miecza, umrą bez poznania.
13 Simulatores et callidi provocant iram Dei, neque clamabunt cum vincti fuerint.
Lecz [ludzie] obłudnego serca gromadzą gniew, nie wołają, kiedy ich wiąże.
14 Morietur in tempestate anima eorum, et vita eorum inter effeminatos.
Umierają w młodości, swoje życie spędzają wśród rozpustników.
15 Eripiet de angustia sua pauperem, et revelabit in tribulatione aurem eius.
Wyrywa ubogiego z utrapienia i otwiera ich uszy w ucisku.
16 Igitur salvabit te de ore angusto latissime, et non habente fundamentum subter se: requies autem mensae tuae erit plena pinguedine.
Również ciebie wyrwałby z ciasnego miejsca na [miejsce] przestronne, gdzie nie ma ucisku, a [zastawiłby] twój stół pełnią tłuszczu.
17 Causa tua quasi impii iudicata est, causam iudiciumque recipies.
Ale ty zasłużyłeś na sąd niegodziwego, [dlatego] prawo i sąd będą cię trzymać.
18 Non te ergo superet ira, ut aliquem opprimas: nec multitudo donorum inclinet te.
Gniew [wisi], więc uważaj, by nie poraził cię karą, gdyż nie wybawił cię żaden okup.
19 Depone magnitudinem tuam absque tribulatione, et omnes robustos fortitudine.
Czy będzie zważał na twoje bogactwa? [Nie], ani [na] złoto, ani [na] jakiekolwiek siły [lub] potęgi.
20 Ne protrahas noctem, ut ascendant populi pro eis.
Nie tęsknij za nocą, kiedy ludzie są porwani ze swojego miejsca.
21 Cave ne declines ad iniquitatem: hanc enim coepisti sequi post miseriam.
Strzeż się, abyś nie zważał na nieprawość; gdyż wybrałeś to sobie zamiast utrapienia.
22 Ecce, Deus excelsus in fortitudine sua, et nullus ei similis in legislatoribus.
Oto Bóg jest najwyższy w swojej potędze, któż może tak nauczyć jak on?
23 Quis poterit scrutari vias eius? aut quis potest ei dicere: Operatus es iniquitatem?
Kto mu wytyczył jego drogę? Albo kto mu powie: Popełniłeś nieprawość?
24 Memento quod ignores opus eius, de quo cecinerunt viri.
Pamiętaj, abyś wysławiał jego dzieło, któremu przypatrują się ludzie.
25 Omnes homines vident eum, unusquisque intuetur procul.
Wszyscy ludzie je widzą, człowiek przypatruje się nim z daleka.
26 Ecce, Deus magnus vincens scientiam nostram: numerus annorum eius inaestimabilis.
Oto Bóg [jest] wielki, a poznać [go] nie możemy, a liczba jego lat jest niezbadana.
27 Qui aufert stillas pluviae, et effundit imbres ad instar gurgitum.
On wyciąga bowiem krople wód, które padają z pary [jako] deszcz;
28 Qui de nubibus fluunt, quae praetexunt cuncta desuper.
Który spuszczają chmury i [który] obficie spływa na ludzi.
29 Si voluerit extendere nubes quasi tentorium suum.
(A kto zrozumie rozmieszczenie chmur i grzmot jego namiotu?
30 Et fulgurare lumine suo desuper, cardines quoque maris operiet.
Oto rozciąga nad nim swoją światłość i okrywa głębiny morskie.
31 Per haec enim iudicat populos, et dat escas multis mortalibus.
Przez te rzeczy bowiem sądzi narody i daje pokarm w obfitości.
32 In manibus abscondit lucem, et praecepit ei ut rursus adveniat.
Chmurami okrywa światłość i rozkazuje [jej ukrywać] się za wyznaczoną [chmurą]).
33 Annunciat de ea amico suo, quod possessio eius sit, ut ad eam possit ascendere.
Grzmot daje o nim znać, a także bydło – o parze unoszącej się w górę.
