Job 31
1 Pepigi foedus cum oculis meis ut ne cogitarem quidem de virgine.
Uczyniłem przymierze z oczyma swemi, abym nie pomyślał o pannie.
2 Quam enim partem haberet in me Deus desuper, et hereditatem Omnipotens de excelsis?
Bo cóż za dział od Boga z góry? a co za dziedzictwo Wszechmocnego z wysokości?
3 Numquid non perditio est iniquo, et alienatio operantibus iniustitiam?
Azaż nie nagotowane zginienie złośnikom, a sroga pomsta czyniącym nieprawość?
4 Nonne ipse considerat vias meas, et cunctos gressus meos dinumerat?
Azaż on nie widzi dróg moich, a wszystkich kroków moich nie liczy?
5 Si ambulavi in vanitate, et festinavit in dolo pes meus:
Jeźlim chodził w kłamstwie, a spieszyła się na zdradę noga moja:
6 Appendat me in statera iusta, et sciat Deus simplicitatem meam.
Niech mię zważy na wadze sprawiedliwej, a niech Bóg pozna szczerość moję.
7 Si declinavit gressus meus de via, et si secutus est oculus meus cor meum, et si manibus meis adhaesit macula:
Jeźliż ustąpiła noga moja z drogi, a za oczyma memi szłoli serce moje, i do rąk moich jeźliż przylgnęła jaka zmaza:
8 Seram, et alius comedat: et progenies mea eradicetur.
Tedy niechże ja sieję, a inszy niech pożywa, a moje latorośle niech będą wykorzenione.
9 Si deceptum est cor meum super muliere, et si ad ostium amici mei insidiatus sum:
Jeźli zwiedzione jest serce moje do niewiasty, i jeźlim czyhał u drzwi przyjaciela mego:
10 Scortum alterius sit uxor mea, et super illam incurventur alii.
Niechajże mele innemu żona moja, a niechaj się nad nią inni schylają.
11 Hoc enim nefas est, et iniquitas maxima.
Boć to jest sprosny występek, a nieprawość osądzenia godna,
12 Ignis est usque ad perditionem devorans, et omnia eradicans genimina.
Gdyż ten ogień aż do zatracenia pożera, a dochody moje wszystkie wykorzenić może.
13 Si contempsi subire iudicium cum servo meo, et ancilla mea, cum disceptarent adversum me.
Jeźlim stronił od sądu z sługą moim, albo z służebnicą moją, gdy ze mną sprzeczkę mieli,
14 Quid enim faciam cum surrexerit ad iudicandum Deus? et cum quaesierit, quid respondebo illi?
(Bo cóżbym czynił, gdyby powstał Bóg? albo gdyby pytał, cobym mu odpowiedział?
15 Numquid non in utero fecit me qui et illum operatus est: et formavit me in vulva unus?
Izaż nie ten, który mię w żywocie uczynił, nie uczynił też i onego? a nie onże nas sam w żywocie wykształtował?)
16 Si negavi, quod volebant, pauperibus, et oculos viduae expectare feci:
Jeźliżem odmówił ubogim, czego chcieli, a oczy wdowy jeźliżem zasmucił;
17 Si comedi buccellam meam solus, et non comedit pupillus ex ea:
Jeźliżem jadł sztuczkę swoję sam, a nie jadała i sierota z niej;
18 (Quia ab infantia mea crevit mecum miseratio: et de utero matris meae egressa est mecum.)
(Albowiem sierota z młodości mojej rosła ze mną, jako u ojca; a jakom wyszedł z żywota matki mojej, byłem wdowie za wodza.)
19 Si despexi pereuntem, eo quod non habuerit indumentum, et absque operimento pauperem:
Jeźliżem widział kogo ginącego dla tego, że szaty nie miał, a nie dałem żebrakowi odzienia;
20 Si non benedixerunt mihi latera eius, et de velleribus ovium mearum calefactus est:
Jeźliże mi nie błogosławiły biodra jego, że się wełną owiec moich zagrzał;
21 Si levavi super pupillum manum meam, etiam cum viderem me in porta superiorem:
Jeźliżem podniósł przeciwko sierocie rękę swoję, gdym widział w bramie pomoc moję:
22 Humerus meus a iunctura sua cadat, et brachium meum cum suis ossibus confringatur.
Tedy niech odpadnie łopatka moja od plec swych, a ramię moje z stawu swego niech wytracone będzie.
23 Semper enim quasi tumentes super me fluctus timui Deum, et pondus eius ferre non potui.
Albowiem lękałem się skruszenia od Boga, a przed jego zacnością nie mógłbym się ostać.
24 Si putavi aurum robur meum, et obrizo dixi: Fiducia mea.
Jeźlim pokładał w złocie nadzieję moję, a do bryły złota mawiałem: Tyś ufanie moje;
25 Si laetatus sum super multis divitiis meis, et quia plurima reperit manus mea.
Jeźlim się weselił z wielu bogactw moich, a iż wiele nabyła ręka moja;
26 Si vidi solem cum fulgeret, et lunam incedentem clare:
Jeźlim patrzał na światłość słońca, gdy świeciło, a na miesiąc, gdy wspaniało chodził;
27 Et laetatum est in abscondito cor meum, et osculatus sum manum meam ore meo.
I dało się uwieść potajemnie serce moje, a całowały rękę moję usta moje:
28 Quae est iniquitas maxima, et negatio contra Deum altissimum.
I toćby była nieprawość osądzenia godna; bobym się tem zaprzał Boga z wysokości.
29 Si gavisus sum ad ruinam eius, qui me oderat, et exultavi quod invenisset eum malum.
Jeźliżem się weselił z upadku nienawidzącego mię, a jeźlim się cieszył, gdy mu się źle powodziło.
30 Non enim dedi ad peccandum guttur meum, ut expeterem maledicens animam eius.
(I owszem nie dałem zgrzeszyć ustom moim, abym miał żądać przeklęstwa duszy jego.)
31 Si non dixerunt viri tabernaculi mei: Quis det de carnibus eius ut saturemur?
Azaż nie mawiali domownicy moi: Oby nam kto dał mięsa tego, nie możemy się i najeść?
32 Foris non mansit peregrinus, ostium meum viatori patuit.
Bo gość nie nocował na dworze, a drzwi moje otwierałem podróżnemu.
33 Si abscondi quasi homo peccatum meum, et celavi in sinu meo iniquitatem meam.
Jeźlim zakrywał, jako ludzie zwykli, przestępstwa moje, i chowałem w skrytości mojej nieprawość moję;
34 Si expavi ad multitudinem nimiam, et despectio propinquorum terruit me: et non magis tacui, nec egressus sum ostium.
I choćbym był mógł potłumić zgraję wielką, jednak i najpodlejszy z domu ustraszył mię; przetożem milczał, i nie wychodziłem ze drzwi.
35 Quis mihi tribuat auditorem, ut desiderium meum audiat Omnipotens: et librum scribat ipse qui iudicat.
Obym miał kogo, coby mię wysłuchał; ale oto ten jest znak mój, że Wszechmogący sam odpowie za mię, i księga, którą napisał przeciwnik mój.
36 Ut in humero meo portem illum, et circumdem illum quasi coronam mihi?
Czylibym jej na ramieniu swojem nie nosił? a nie przywiązałbym jej sobie miasto korony?
37 Per singulos gradus meos pronunciabo illum, et quasi principi offeram eum.
Liczbę kroków moich oznajmiłbym mu; jako do książęcia przystąpiłbym do niego.
38 Si adversum me terra mea clamat, et cum ipsa sulci eius deflent:
Jeźliż przeciw mnie ziemia moja wołała, a jeźliże z nią społem zagony jej płakały;
39 Si fructus eius comedi absque pecunia, et animam agricolarum eius afflixi:
Jeźliżem pożytków jej używał bez pieniędzy, i jeźlim do wzdychania przywodził dzierżawców jej:
40 Pro frumento oriatur mihi tribulus, et pro hordeo spina.
Miasto pszenicy niech wznijdzie oset, a miasto jęczmienia kąkol. Tu się skończyły słowa Ijobowe.
