Job 3
1 Post haec aperuit Iob os suum, et maledixit diei suo,
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، |
2 et locutus est.
| گفت: |
3 Pereat dies in qua natus sum, et nox in qua dictum est: Conceptus est homo.
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! |
4 Dies ille vertatur in tenebras, non requirat eum Deus desuper, et non illustretur lumine.
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. |
5 Obscurent eum tenebrae et umbra mortis, occupet eum caligo, et involvatur amaritudine.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. |
6 Noctem illam tenebrosus turbo possideat, non computetur in diebus anni, nec numeretur in mensibus:
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. |
7 Sit nox illa solitaria, nec laude digna:
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. |
8 Maledicant ei qui maledicunt diei, qui parati sunt suscitare Leviathan:
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. |
9 Obtenebrentur stellae caligine eius: expectet lucem et non videat, nec ortum surgentis aurorae:
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. |
10 Quia non conclusit ostia ventris, qui portavit me, nec abstulit mala ab oculis meis.
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. |
11 Quare non in vulva mortuus sum, egressus ex utero non statim perii?
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ |
12 Quare exceptus genibus? cur lactatus uberibus?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ |
13 Nunc enim dormiens silerem, et somno meo requiescerem:
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. |
14 Cum regibus et consulibus terrae, qui aedificant sibi solitudines:
15 Aut cum principibus, qui possident aurum, et replent domos suas argento:
16 Aut sicut abortivum absconditum non subsisterem, vel qui concepti non viderunt lucem.
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ |
17 Ibi impii cessaverunt a tumultu, et ibi requieverunt fessi robore.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. |
18 Et quondam vincti pariter sine molestia, non audierunt vocem exactoris.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. |
19 Parvus et magnus ibi sunt, et servus liber a domino suo.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. |
20 Quare misero data est lux, et vita his, qui in amaritudine animae sunt?
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ |
21 qui expectant mortem, et non venit, quasi effodientes thesaurum:
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ |
22 Gaudentque vehementer cum invenerint sepulchrum.
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! |
23 Viro cuius abscondita est via, et circumdedit eum Deus tenebris?
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ |
24 Antequam comedam suspiro: et tamquam inundantes aquae, sic rugitus meus:
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. |
25 Quia timor, quem timebam, evenit mihi: et quod verebar accidit.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. |
26 Nonne dissimulavi? nonne silui? nonne quievi? et venit super me indignatio.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» |
