Job 29
1 Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
2 Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
3 Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
4 Sicut fui in diebus adolescentiae meae, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
5 Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
6 Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
7 Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
8 Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
9 Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
10 Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhaerebat.
La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
11 Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
12 Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
13 Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduae consolatus sum.
Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
14 Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
15 Oculus fui caeco, et pes claudo.
Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
16 Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
17 Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam praedam.
Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
18 Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
19 Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
20 Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
21 Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
22 Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
23 Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
24 Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
25 Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen moerentium consolator.
Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
