Job 29
1 Addidit quoque Iob, assumens parabolam suam, et dixit:
Job loh amah kah a pom te a cong tih,
2 Quis mihi tribuat, ut sim iuxta menses pristinos secundum dies, quibus Deus custodiebat me?
“Kai he hlamat kah hla bangla aka khueh tih Pathen kah khohnin bangla kai aka tuem te unim?
3 Quando splendebat lucerna eius super caput meum, et ad lumen eius ambulabam in tenebris?
Amah loh a hmaithoi te ka lu soah a thangthen tih amah kah vangnah nen ni a hmuep ah khaw ka caeh.
4 Sicut fui in diebus adolescentiae meae, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo?
Ka cavaa tue vaengah khaw ka dap ah Pathen kah baecenol la ka om.
5 Quando erat Omnipotens mecum: et in circuitu meo pueri mei?
Tlungthang te kai taengah om pueng tih, ka kaepvai ka ca rhoek om.
6 Quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei?
Ka khokan te suknaeng neh a hluk tih lungpang loh kai ham situi sokca a long sak.
7 Quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi?
Vangpuei vongka ah ka thoeng tih toltung ah ka ngolhmuen cikngae sak.
8 Videbant me iuvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
Kai m'hmuh uh vaengah cadong rhoek te thuh uh. Patong rhoek khaw thoo uh tih pai uh.
9 Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
Mangpa rhoek loh olthui te a phah uh tih a kut te a ka dongla a khueh uh.
10 Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhaerebat.
Rhaengsang rhoek ol te a phah tih a lai khaw a dang dongla kap.
11 Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi.
Hna loh a yaak vaengah kai n'uem tih mik loh a hmuh vaengah kai n'rhalrhing sak.
12 Eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum, cui non esset adiutor.
Mangdaeng loh bomnah a bih tih cadah neh a taengah aka bom aka om pawt khaw ka loeih sak.
13 Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduae consolatus sum.
Hlang milh kah yoethennah te kai soah pai tih nuhmai kah lungbuei khaw ka tamhoe sak.
14 Iustitia indutus sum: et vestivi me, sicut vestimento et diademate, iudicio meo.
Duengnah te ka bai tih hnikul bangla kai n'khuk. Ka tiktamnah he ka sammuei nah ni.
15 Oculus fui caeco, et pes claudo.
Mikdael taengah mik la, khokhaem taengah kho la ka om.
16 Pater eram pauperum: et causam quam nesciebam, diligentissime investigabam.
Kai tah khodaeng taengah a napa la ka om tih ming pawt kah tuituknah te ka khe pah.
17 Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam praedam.
Boethae kah pumcu te ka thuk pah tih a no lamkah maeh te ka voeih pah.
18 Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
Te dongah, “Ka bu ah ka pal mako,” ka ti tih laivin bangla khohnin ka puh.
19 Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
Ka yung loh tui taengla a muk tih buemtui loh ka cangvuei dongah rhaeh.
20 Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
Ka thangpomnah ka taengah thai tih ka lii ka kut dongah tinghil.
21 Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
Kai taengah a hnatun uh tih a lamtawn uh dongah ka cilsuep ham kuemsuem uh.
22 Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
Ka ol hnukah talh uh voel pawt tih kai olthui he amih soah tla.
23 Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
Kai ham tah khotlan bangla a lamtawn uh tih a ka loh tlankhol bangla a ang uh.
24 Siquando ridebam ad eos, non credebant, et lux vultus mei non cadebat in terram.
Amih taengah ka luem dae n'tangnah uh pawt tih ka maelhmai vangnah dongah khaw yalh uh pawh.
25 Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen moerentium consolator.
Amih kah longpuei te ka coelh tih boeilu la ka ngol. Caem lakli ah manghai bangla kho ka sak tih rhahdoe cangpoem akhaw a hloep.
