Job 10
1 Taedet animam meam vitae meae, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animae meae.
Tedis al mia animo mia vivo; Mi fordonos min al mia plendado; Mi parolos en la malĝojeco de mia animo.
2 Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
Mi diros al Dio: Ne kondamnu min, Sciigu al mi, pro kio Vi malpacas kontraŭ mi.
3 Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
Ĉu Vi trovas tion bona, ke Vi turmentas, Ke Vi forpuŝas la laboritaĵon de Viaj manoj, Sendas brilon sur la entreprenon de malpiuloj?
4 Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
Ĉu Vi havas okulojn karnajn, Kaj ĉu Vi rigardas, kiel homo rigardas?
5 Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
Ĉu Viaj tagoj estas kiel la tagoj de homo, Aŭ ĉu Viaj jaroj estas kiel la vivtempo de homo,
6 Ut quaeras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
Ke Vi serĉas mian kulpon Kaj penas trovi mian pekon,
7 Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
Kvankam Vi scias, ke mi ne estas malbonagulo, Sed el Via mano neniu povas savi?
8 Manus tuae fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente praecipitas me?
Viaj manoj min formis kaj faris min tutan ĉirkaŭe, Kaj tamen Vi min pereigas!
9 Memento quaeso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
Rememoru, ke kiel argilon Vi min prilaboris; Kaj Vi returne faros min polvo.
10 Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
Vi elverŝis ja min kiel lakton, Kaj kiel fromaĝon Vi min kundensigis.
11 Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
Per haŭto kaj karno Vi min vestis, Per ostoj kaj tendenoj Vi min plektis.
12 Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
Vivon kaj bonon Vi donis al mi, Kaj Via prizorgado gardis mian spiriton.
13 Licet haec celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
Sed ĉi tion Vi kaŝis en Via koro; Mi scias, ke Vi tion intencis:
14 Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
Se mi pekos, Vi tion rimarkos sur mi, Kaj mian pekon Vi ne lasos senpuna.
15 Et si impius fuero, vae mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
Se mi agis malbone, ve al mi! Se mi estas prava, mi ne povas tamen levi mian kapon, Estante tute humiligita Kaj vidante mian mizeron.
16 Et propter superbiam quasi leaenam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
Se ĝi leviĝas, Vi ĉasas min kiel leono, Kaj denove montras sur mi Vian mirindan potencon.
17 Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et poenae militant in me.
Vi elmetas kontraŭ mi novajn atestojn, Plifortigas Vian koleron kontraŭ mi; Nova armeo min atakas.
18 Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
Por kio Vi elirigis min el la ventro? Ho, se mi estus pereinta, ke nenies okulo min vidu!
19 Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
Tiam mi estus kiel ne estinta; El la ventro mi estus transportita en la tombon.
20 Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
Mia vivo estas ja mallonga; Ĉesu do, lasu min libera, por ke mi iom revigliĝu,
21 Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
Antaŭ ol mi foriros senrevene En la landon de mallumo kaj de morta ombro,
22 Terram miseriae et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
En la landon, kie la lumo estas kiel mallumo, Kie estas morta ombro kaj senordeco, Kie estas lume kiel en mallumego.
