Genesis 16
1 Igitur Sarai, uxor Abram, non genuerat sibi liberos: sed habens ancillam Aegyptiam nomine Agar,
Abram yuu Sarai loh anih ham ca cun pah pawh. Tedae amah taengah salnu, a ming ah Hagar, Egypt nu om.
2 dixit marito suo: Ecce, conclusit me Dominus, ne parerem: ingredere ad ancillam meam, si forte saltem ex illa suscipiam filios. Cumque ille acquiesceret deprecanti,
Te dongah Sarai loh Abram la, “Ca cun ham khaw BOEIPA loh kai n'khaih coeng he. Ka salnu taengla kun mai lamtah, anih lamloh ka thoh khaming,” a ti nah.
3 tulit Agar Aegyptiam ancillam suam post annos decem quam habitare coeperant in terra Chanaan: et dedit eam viro suo uxorem.
Te dongah Sarai ol te Abramloh a ngai. Te dongah Kanaan kho ah Abram loh kho a sak te kum kumrhaa thok vaengah Abram yuu Sarai loh a sal Egypt nu Hagar tea loh tih a va Abram taengah a yuu laa paek.
4 Qui ingressus est ad eam. At illa concepisse se videns, despexit dominam suam.
Te phoeiah Hagar tea kun thil hatah pahoi pumrhih. Tedaea pumrhih tea ming vaengah a mik neh a boeinute hnaep.
5 Dixitque Sarai ad Abram: Inique agis contra me: ego dedi ancillam meam in sinum tuum, quae videns quod conceperit, despectui me habet. iudicet Dominus inter me, et te.
Te dongah Sarai loh Abram taengah, “Kai sokah kuthlahnahte nang pum dongah tla saeh. Kai loh na rhang dongah ka salnu kam paek daea pumrhih tea hmuh vaengah a mik neh n'hnaep he kai laklo neh nang lakloah BOEIPA loh laitloek mai saeh,” a ti nah.
6 Cui respondens Abram: Ecce, ait, ancilla tua in manu tua est, utere ea ut libet. Affligente igitur eam Sarai, fugam iniit.
Tedae Abram loh Sarai la, “Na salnu te namah kut ah om ne. Na mikhmuh ah then ti bangla anih te saii saw,” a ti nah. Te dongah anih te Sarai loh a phaep tih anih khaw Sarai mikhmuh lamloh yong.
7 Cumque invenisset eam angelus Domini iuxta fontem aquae in solitudine, quae est in via Sur in deserto,
Tedae Shur long taengkah tuiphuet kaep, khosoek tuiphuet tui taengah BOEIPA kah puencawna hmuh.
8 dixit ad illam: Agar ancilla Sarai, unde venis? et quo vadis? quae respondit: A facie Sarai dominae meae ego fugio.
Te vaengah, “Sarai kah salnu Hagar me lamkah lae na lo tih melamna caeh eh?” a ti nah. Te dongah Hagar loh, “Ka boeinu Sarai hmuh lamloh ka yong coeng,” a ti nah.
9 Dixitque ei angelus Domini: Revertere ad dominam tuam, et humiliare sub manu illius.
Tedae BOEIPA kah puencawn loh, “Na boeinu taengah mael lamtah anih kut hmuiah yalh mai,” a ti nah.
10 Et rursum: Multiplicans, inquit, multiplicabo semen tuum, et non numerabitur prae multitudine.
Te phoeiah BOEIPA kah puencawn loh Hagar taengah, “Nang kah tiingan te pungtai rhoela ka pungtai sak vetiha khawk uet ah n'tae lek mahpawh,” a ti nah.
11 Ac deinceps: Ecce, ait, concepisti, et paries filium: vocabisque nomen eius Ismael, eo quod audierit Dominus afflictionem tuam.
Te phoeiah BOEIPA kah puencawn loh anih te, “Nang kah phacipphabaem te BOEIPAloh a yaak coeng dongah nangna vawn tih camoea om vaengah a mingte Ishmael la na khue ni.
12 Hic erit ferus homo: manus eius contra omnes, et manus omnium contra eum: et e regione universorum fratrum suorum figet tabernacula.
Tedae anih he hlang kah kohong marhang la om ni. A kut loh hlang tom a veet vetih hlang boeih kah kut loh anih veet cakhaw a manuca boeih kah mikhmuh ah kho a sak ni,” a ti nah.
13 Vocavit autem nomen Domini qui loquebatur ad eam: Tu Deus qui vidisti me. Dixit enim: Profecto hic vidi posteriora videntis me.
Te vaengah, “Kai aka hmu kah a hnukte hela koep ka hmuh,” a ti dongah anih taengah aka cal BOEIPA ming te, “Nang tah Mueihmuh Pathen,” tila a khue.
14 Propterea appellavit puteum illum, Puteum viventis et videntis me. Ipse est inter Cades et Barad.
Te dongah Kadesh laklo neh Bered laklo kah tuito ke Beerlahairoia sui.
15 Peperitque Agar Abrae filium: qui vocavit nomen eius Ismael.
Te phoeiah Hagar loh Abram ham capaa cun pah. Hagarloh a cun a capate Abramloh a ming Ishmael tila a sui.
16 Octoginta et sex annorum erat Abram quando peperit ei Agar Ismaelem.
Hagar loh Abram ham Ishmaela cun pah vaengah Abram khaw kum sawmrhet kum rhuk lo ca pueng.
