Psalmorum 88
1 Canticum Psalmi, filiis Core, in finem, pro Maheleth ad respondendum. Intellectus Eman Ezrahitæ. Domine, Deus salutis meæ, in die clamavi et nocte coram te.
Drottinn, þú Guð minn og hjálpari minn, ég ákalla þig um daga og nætur.
2 Intret in conspectu tuo oratio mea, inclina aurem tuam ad precem meam.
Svaraðu bænum mínum! Hlustaðu á hróp mitt,
því að ég er altekinn ótta og finn dauðann nálgast. (Sheol h7585)
4 Æstimatus sum cum descendentibus in lacum, factus sum sicut homo sine adjutorio,
„Líf hans er að fjara út, “segja sumir, „það er vonlaust með hann.“
5 inter mortuos liber; sicut vulnerati dormientes in sepulchris, quorum non es memor amplius, et ipsi de manu tua repulsi sunt.
Ég er einn og yfirgefinn og bíð þess eins að deyja, rétt eins og þeir sem falla á vígvellinum.
6 Posuerunt me in lacu inferiori, in tenebrosis, et in umbra mortis.
Þú hefur varpað mér niður í myrkradjúp.
7 Super me confirmatus est furor tuus, et omnes fluctus tuos induxisti super me.
Reiði þín hefur þrýst mér niður, hver holskeflan á fætur annarri kaffærir mig.
8 Longe fecisti notos meos a me; posuerunt me abominationem sibi. Traditus sum, et non egrediebar;
Vinir mínir sneru við mér bakinu og eru horfnir – það var af þínum völdum. Ég er innikróaður, sé enga undankomuleið.
9 oculi mei languerunt præ inopia. Clamavi ad te, Domine, tota die; expandi ad te manus meas.
Augu mín eru blinduð af tárum. Daglega kalla ég eftir hjálp þinni. Ó, Drottinn, ég lyfti höndum í bæn um náð!
10 Numquid mortuis facies mirabilia? aut medici suscitabunt, et confitebuntur tibi?
Gerðu kraftaverk svo að ég deyi ekki, því hvað gagnar mér hjálp þín ef ég ligg kaldur í gröfinni? Þá get ég ekki lofað þig!
11 Numquid narrabit aliquis in sepulchro misericordiam tuam, et veritatem tuam in perditione?
Geta hinir látnu vegsamað gæsku þína? Syngja þeir um trúfesti þína?!
12 Numquid cognoscentur in tenebris mirabilia tua? et justitia tua in terra oblivionis?
Getur myrkrið borið vitni um máttarverk þín? Hvernig eiga þeir sem búa í landi gleymskunnar að tala um hjálp þína?
13 Et ego ad te, Domine, clamavi, et mane oratio mea præveniet te.
Ó, Drottinn, dag eftir dag bið ég fyrir lífi mínu.
14 Ut quid, Domine, repellis orationem meam; avertis faciem tuam a me?
Drottinn, hvers vegna hefur þú útskúfað mér? Af hverju hefur þú snúið þér burt frá mér og litið í aðra átt?
15 Pauper sum ego, et in laboribus a juventute mea; exaltatus autem, humiliatus sum et conturbatus.
Allt frá æsku hef ég átt erfiða ævi og oft staðið andspænis dauðanum. Ég er magnþrota gagnvart örlögum þeim sem þú hefur búið mér.
16 In me transierunt iræ tuæ, et terrores tui conturbaverunt me:
Heift þín og reiði hefur lamað mig. Þessi skelfing þín hefur næstum gert út af við mig.
17 circumdederunt me sicut aqua tota die; circumdederunt me simul.
Alla daga hvolfist hún yfir mig.
18 Elongasti a me amicum et proximum, et notos meos a miseria.
Ástvinir, félagar og kunningjar – öll eru þau farin. Ég sit hér einn í myrkri.
