Psalmorum 39

1 In finem, ipsi Idithun. Canticum David. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.

2 Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis; et dolor meus renovatus est.

3 Concaluit cor meum intra me; et in meditatione mea exardescet ignis.

4 Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi, Domine, finem meum, et numerum dierum meorum quis est, ut sciam quid desit mihi.

5 Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.

6 Verumtamen in imagine pertransit homo; sed et frustra conturbatur: thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.

7 Et nunc quæ est exspectatio mea: nonne Dominus? et substantia mea apud te est.

8 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.

9 Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti;

10 amove a me plagas tuas.

11 A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus: verumtamen vane conturbatur omnis homo.

12 Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam; auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus sicut omnes patres mei.

13 Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero.