Psalmorum 39

1 In finem, ipsi Idithun. Canticum David. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.

Ég hugsaði: „Ég ætla ekki að kvarta, né segja neitt ljótt meðan óguðlegir heyra til.“

2 Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis; et dolor meus renovatus est.

Og ég þagði. En hið innra leið mér verr og verr.

3 Concaluit cor meum intra me; et in meditatione mea exardescet ignis.

Ég hélt aftur af mér, en gremjan magnaðist í mér. Að lokum gat ég ekki orða bundist:

4 Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi, Domine, finem meum, et numerum dierum meorum quis est, ut sciam quid desit mihi.

„Drottinn, fæ ég aðeins að lifa örfá ár í viðbót?

5 Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.

Ævi mín er lítið lengri en höndin á mér! Og í þínum augum er hún nánast ekki neitt! Maðurinn, hvað er hann? Vindblær, flöktandi skuggi!

6 Verumtamen in imagine pertransit homo; sed et frustra conturbatur: thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.

Ys hans og amstur kemur engu til leiðar. Hann rakar saman fé sem svo aðrir eyða!“

7 Et nunc quæ est exspectatio mea: nonne Dominus? et substantia mea apud te est.

En á hvern vona ég þá? Drottinn, ég vona á þig!

8 Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.

Frelsa mig frá syndum mínum svo að heimskingjarnir hafi mig ekki að spotti.

9 Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti;

Drottinn, ég þegi því að þú hefur talað. Ég vil ekki kvarta, því að þú hefur refsað mér.

10 amove a me plagas tuas.

Drottinn láttu refsingu þína taka enda – ég þoli ekki meira!

11 A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus: verumtamen vane conturbatur omnis homo.

Þegar þú hirtir manninn vegna synda hans, þá er nánast úti um hann. Hann er sem mölétin flík, já, hann líður burt eins og gufa.

12 Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam; auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus sicut omnes patres mei.

Heyr þú bæn mína, Drottinn, hlustaðu á hróp mitt! Vertu ekki hljóður við tárum mínum. Mundu að ég er gestur hér, förumaður á þessari jörð eins og forfeður mínir.

13 Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero.

Miskunna þú mér, Drottinn og læknaðu mig. Lofaðu mér aftur að sjá glaðan dag áður en ég dey.