Psalmorum 147
1 Alleluja. Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
Һәмдусана! Яһни мәдһийиләңлар! Бәрһәқ, бундақ қилиш шериндур; Худайимизни күйләңлар! Мәдһийә оқуш инсанға яришиду.
2 Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
Пәрвәрдигар Йерусалимни бена қилмақта; Исраилниң сүргүн қилинғанлирини У жиғип келиду;
3 qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
У көңли сунуқларни давалайду; Уларниң ярилирини таңиду.
4 qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
У юлтузларниң санини санайду; Уларниң һәммисигә бир-бирләп исим қойиду.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
Улуқдур Рәббимиз, зор қудрәтликтур; Униң чүшиниши чәксиздур.
6 Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
Пәрвәрдигар мулайим мөминләрни йөләп көтириду; Рәзилләрни йәргичә төвән қилиду.
7 Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
Пәрвәрдигарға тәшәккүрләр билән нахша ейтиңлар; Күйләрни чилтарға тәңшәп ейтиңлар!
8 Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
У асманни булутлар билән қаплитиду, Зиминға ямғурни бекитиду, Тағларда от-чөпләрни өстүриду;
9 qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
Малларға озуқ, Тағ қарғисиниң җүҗилири зарлиғанда, уларға озуқ бериду;
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Ат күчидин У зоқ алмайду; Адәмниң чәбдәс путлирини хурсәнлик дәп билмәйду;
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.
Пәрвәрдигар бәлки Өзидин әйминидиғанларни, Өзиниң өзгәрмәс муһәббитигә үмүт бағлиғанларни хурсәнлик дәп билиду.
12 Alleluja. Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
Пәрвәрдигарни махтаңлар, и Йерусалим; Худайиңни мәдһийилә, и Зион.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
Чүнки У дәрвазилириңниң тақақлирини мәһкәм қилиду; Сениңдә туруватқан пәрзәнтлириңгә бәхит-бәрикәт бәрди.
14 Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
У чәт-чегаралириңда арам-течлиқ жүргүзиду, Сени буғдайниң есили билән қанаәтләндүриду.
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
У Өз әмир-бешарәтлирини йәр йүзигә әвәтиду; Униң сөз-калами интайин тез жүгүриду.
16 Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
У ақ қарни жуңдәк бериду, Қиравни күлләрдәк тарқитиду.
17 Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
Униң музини нан увақлиридәк қилип парчиливетиду; Униң соғуғи алдида ким туралисун?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
У сөзини әвәтип, уларни еритиду; Униң шамилини чиқирип, суларни аққузиду.
19 Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
У Өз сөз-каламини Яқупқа, Бәлгүлимилирини һәм һөкүмлирини Исраилға аян қилиду;
20 Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.
У башқа һеч бир әлгә мундақ муамилә қилмиғандур; Униң һөкүмлирини болса, улар билип баққан әмәс. Һәмдусана!
