< Psalmorum 147 >
1 Alleluja. Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
Хваліть Господа, — добрий бо Він, виспівуйте нашому Богу, — приємний бо Він, — Йому подоба́є хвала́!
2 Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
Господь Єрусалима будує, збирає вигна́нців Ізраїлевих.
3 qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
Він зламаносе́рдих лікує, і їхні рани болю́чі обв'я́зує,
4 qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
вирахо́вує Він число зо́рям, і кожній із них дає йме́ння.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
Великий Господь наш, та дужий на силі, Його мудрости міри нема!
6 Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
Господь підіймає слухня́них, безбожних понижує аж до землі.
7 Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
Дайте відповідь Господу нашому вдячною піснею, заграйте для нашого Бога на гу́слах:
8 Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
Він хмарами небо вкриває, пригото́влює дощ для землі, обро́щує гори травою,
9 qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
худобі дає її корм, вороня́там — чого вони кличуть!
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Не в силі коня уподо́ба Його, і не в чле́нах люди́ни Його закоха́ння, —
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.
Госпо́дь любить тих, хто боїться Його, хто наді́ю склада́є на милість Його!
12 Alleluja. Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
Хвали Господа, Єрусалиме, прославляй Свого Бога, Сіоне,
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
бо зміцняє Він за́суви брам твоїх, синів твоїх благословляє в тобі,
14 Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
чинить мир у границі твоїй, годує тебе пшеницею щирою,
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
посилає на землю нака́за Свого, — дуже швидко летить Його Слово!
16 Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
Дає сніг, немов во́вну, розпоро́шує па́морозь, буцім то по́рох,
17 Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
Він кидає лід Свій, немов ті кришки́, — і перед морозом Його хто усто́їть?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
Та Він пошле́ Своє слово, — та й розто́пить його, Своїм вітром повіє, — вода потече!
19 Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
Своє слово звіщає Він Якову, постано́ви Свої та Свої правосуддя — Ізраїлю:
20 Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.
для жодного люду Він так не зробив, — той не знають вони правосуддя Його! Алілуя!