< Psalmorum 147 >

1 Alleluja. Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
Hallelujah! Denn es ist gut Psalmen zu singen unserem Gott, denn es ist lieblich; ziemend ist Lob.
2 Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
Jehovah baut Jerusalem, Er faßt zusammen die Verstoßenen Israels.
3 qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
Er heilt, die gebrochenen Herzens sind, und verbindet ihre Schmerzen.
4 qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
Der Sterne Zahl berechnet Er, sie alle nennt Er mit Namen.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
Groß ist unser Herr und hat viel Kraft, und unermeßlich ist Seine Einsicht.
6 Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
Jehovah läßt feststehen die Elenden, Er erniedrigt die Ungerechten bis zur Erde.
7 Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
Singet Jehovah zu mit Bekennen, singet Psalmen unserem Gott zur Harfe!
8 Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
Die Himmel deckt Er mit dichten Wolken, Regen bereitet Er der Erde, läßt auf den Bergen Gras sprossen.
9 qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
Er gibt dem Vieh seine Nahrung den jungen Raben, die Ihn anrufen.
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Er hat nicht Lust an Rosses Macht, noch an des Mannes Beinen Wohlgefallen.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.
Jehovah hat Wohlgefallen an denen, die Ihn fürchten, die auf Seine Barmherzigkeit warten.
12 Alleluja. Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
Preise Jehovah, o Jerusalem, lobe deinen Gott, o Zion.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
Weil Er die Riegel deiner Tore stark gemacht, gesegnet deine Söhne in deiner Mitte.
14 Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
Der deiner Grenze Frieden setzt, dich mit des Weizens Fett sättigt.
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
Der auf die Erde sendet Seine Rede, so daß in Eile läuft dahin Sein Wort.
16 Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
Der Schnee wie Wolle gibt, wie Asche den Reif ausstreut.
17 Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
Der Sein Eis wie Brocken wirft. Vor Seinem Froste, wer kann stehen?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
Er sendet Sein Wort und schmelzt sie, läßt wehen Seinen Wind; es rieseln die Wasser.
19 Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
Jakob sagt Er an Sein Wort, Israel Seine Satzungen und Rechte.
20 Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.
Nicht also tat Er irgendeiner Völkerschaft, und sie kennen die Rechte nicht. Hallelujah!

< Psalmorum 147 >