< Psalmorum 147 >
1 Alleluja. Laudate Dominum, quoniam bonus est psalmus; Deo nostro sit jucunda, decoraque laudatio.
Lobpreist den Herrn! Weil er so gut, ist unser Gott des Lobes wert; weil er so liebevoll, des Ruhmes würdig.
2 Ædificans Jerusalem Dominus, dispersiones Israëlis congregabit:
Der Herr erbaut Jerusalem; er sammelt die Zerstreuten Israels.
3 qui sanat contritos corde, et alligat contritiones eorum;
Er heilet die gebrochenen Herzen und lindert ihre Schmerzen
4 qui numerat multitudinem stellarum, et omnibus eis nomina vocat.
Der Sterne Zahl hat er bestimmt und ruft sie all mit Namen auf.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus ejus, et sapientiæ ejus non est numerus.
Ja, unser Herr ist groß, gewaltig, und seine Weisheit unbeschreiblich.
6 Suscipiens mansuetos Dominus; humilians autem peccatores usque ad terram.
Der Herr hebt die Gebeugten auf; die Frevler aber beugt er in den Staub. -
7 Præcinite Domino in confessione; psallite Deo nostro in cithara.
So dankt dem Herrn in Wechselchören! So singet auf der Zither unserm Gott,
8 Qui operit cælum nubibus, et parat terræ pluviam; qui producit in montibus fœnum, et herbam servituti hominum;
ihm, der den Himmel deckt mit Wolken und so der Erde Regen schafft, der Gras auf Bergen sprossen läßt,
9 qui dat jumentis escam ipsorum, et pullis corvorum invocantibus eum.
und der dem Wilde Futter gibt, den jungen Raben das, wonach sie rufen!
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit, nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Er hat nicht Lust an Rosses Stärke; nicht achtet er des Mannes Kraft.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum, et in eis qui sperant super misericordia ejus.
Dem Herrn gefallen, die vor ihm sich fürchten, und wer auf seine Gnade harrt. -
12 Alleluja. Lauda, Jerusalem, Dominum; lauda Deum tuum, Sion.
Lobpreis den Herrn, Jerusalem! Lobsinge, Sion, deinem Gott!
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum; benedixit filiis tuis in te.
Er festigt deiner Tore Riegel und segnet darin deine Söhne,
14 Qui posuit fines tuos pacem, et adipe frumenti satiat te.
und wieder gibt er deinen Grenzen Frieden und sättigt dich mit feinstem Weizen.
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo ejus.
Zur Erde sendet er sein Wort, und schnell läuft sein Befehl.
16 Qui dat nivem sicut lanam; nebulam sicut cinerem spargit.
Wie Wolle gibt er Schnee und streut den Reif wie Asche.
17 Mittit crystallum suam sicut buccellas: ante faciem frigoris ejus quis sustinebit?
Er wirft sein Eis wie Brocken hin; vor seiner Kälte bleibt das Wasser stehen.
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea; flabit spiritus ejus, et fluent aquæ.
Dann sendet er sein Wort; er macht sie schmelzen. Er gibt mir leis Befehl, und sie zergehn in Wasser.
19 Qui annuntiat verbum suum Jacob, justitias et judicia sua Israël.
Er, der sein Wort läßt Jakob hören, Gesetz und Rechte Israel.
20 Non fecit taliter omni nationi, et judicia sua non manifestavit eis. Alleluja.
So hat er keinem Heidenvolk getan, seine Gebote lehrte er sie nicht. Alleluja!