Psalmorum 132
1 Canticum graduum. Memento, Domine, David, et omnis mansuetudinis ejus:
Ein song til høgtidsferderne. Herre, kom i hug for David all hans møda!
2 sicut juravit Domino; votum vovit Deo Jacob:
Han som svor for Herren, lova Jakobs velduge:
3 Si introiero in tabernaculum domus meæ; si ascendero in lectum strati mei;
«Ikkje gjeng eg inn i mitt heimetjeld, ikkje stig eg upp på lega i mi seng,
4 si dedero somnum oculis meis, et palpebris meis dormitationem,
ikkje unner eg augo svevn, ikkje augneloki ein blund,
5 et requiem temporibus meis, donec inveniam locum Domino, tabernaculum Deo Jacob.
fyrr eg finn ein stad for Herren, ein bustad for Jakobs velduge.»
6 Ecce audivimus eam in Ephrata; invenimus eam in campis silvæ.
Sjå, me høyrde um henne i Efrata, so fann me henne i skogbygdi.
7 Introibimus in tabernaculum ejus; adorabimus in loco ubi steterunt pedes ejus.
Lat oss ganga til hans bustad, lat oss tilbeda for hans fotskammel!
8 Surge, Domine, in requiem tuam, tu et arca sanctificationis tuæ.
Statt upp, Herre, og kom til din kvilestad, du og ditt veldes kista!
9 Sacerdotes tui induantur justitiam, et sancti tui exsultent.
Prestarne dine klæde seg i rettferd, og dine trugne ropa med fagnad!
10 Propter David servum tuum non avertas faciem christi tui.
For David, din tenars skuld vis ikkje frå deg åsyni åt den du hev salva!
11 Juravit Dominus David veritatem, et non frustrabitur eam: De fructu ventris tui ponam super sedem tuam.
Herren hev svore David ein sann eid, den gjeng han ikkje ifrå: «Av di livsfrukt vil eg setja kongar på din stol.
12 Si custodierint filii tui testamentum meum, et testimonia mea hæc quæ docebo eos, et filii eorum usque in sæculum sedebunt super sedem tuam.
Dersom dine søner held mi pakt og mine vitnemål som eg skal læra deim, so skal og deira søner æveleg og alltid sitja på din kongsstol.»
13 Quoniam elegit Dominus Sion: elegit eam in habitationem sibi.
For Herren hev valt seg Sion, han ynskte det til sin bustad:
14 Hæc requies mea in sæculum sæculi; hic habitabo, quoniam elegi eam.
«Dette er min kvilestad for all tid, her vil eg bu, for det hev eg ynskt.
15 Viduam ejus benedicens benedicam; pauperes ejus saturabo panibus.
Maten her vil eg rikleg signa, dei fatige vil eg metta med brød,
16 Sacerdotes ejus induam salutari, et sancti ejus exsultatione exsultabunt.
og prestarne vil eg klæda med frelsa, og dei gudlege skal ropa høgt av fagnad.
17 Illuc producam cornu David; paravi lucernam christo meo.
Der vil eg lata veksa upp eit horn for David, der hev eg stelt til ei lampa for den eg hev salva.
18 Inimicos ejus induam confusione; super ipsum autem efflorebit sanctificatio mea.
Hans fiendar vil eg klæda med skam, men yver honom skal hans kruna stråla.»
