Psalmorum 102
1 Oratio pauperis, cum anxius fuerit, et in conspectu Domini effuderit precem suam. Domine, exaudi orationem meam, et clamor meus ad te veniat.
Modlitwa utrapionego, gdy będąc w ucisku, przed Panem wylewa żądość swoję. Panie! wysłuchaj modlitwę moję, a wołanie moje niechaj przyjdzie do ciebie.
2 Non avertas faciem tuam a me: in quacumque die tribulor, inclina ad me aurem tuam; in quacumque die invocavero te, velociter exaudi me.
Nie ukrywaj oblicza twego przedemną; w dzień ucisku mego nakłoń ku mnie ucha twego; w dzień którego cię wzywam, prędko mię wysłuchaj.
3 Quia defecerunt sicut fumus dies mei, et ossa mea sicut cremium aruerunt.
Albowiem niszczeją jako dym dni moje, a kości moje jako ognisko wypalone są.
4 Percussus sum ut fœnum, et aruit cor meum, quia oblitus sum comedere panem meum.
Porażone jest jako trawa, i uwiędło serce moje, tak, żem zapomniał jeść chleba swego.
5 A voce gemitus mei adhæsit os meum carni meæ.
Od głosu wzdychania mego przylgnęły kości moje do ciała mego.
6 Similis factus sum pellicano solitudinis; factus sum sicut nycticorax in domicilio.
Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy; jestem jako puhacz na pustyniach.
7 Vigilavi, et factus sum sicut passer solitarius in tecto.
Czuję, a jestem jako wróbel samotny na dachu.
8 Tota die exprobrabant mihi inimici mei, et qui laudabant me adversum me jurabant:
Przez cały dzień urągają mi nieprzyjaciele moi, a naśmiewcy moi przeklinają mię.
9 quia cinerem tamquam panem manducabam, et potum meum cum fletu miscebam,
Bo jadam popiół jako chleb, a napój mój mięszam ze łzami,
10 a facie iræ et indignationis tuæ: quia elevans allisisti me.
Dla rozgniewania twego, i dla zapalczywości gniewu twego; albowiem podniósłszy mię porzuciłeś mię.
11 Dies mei sicut umbra declinaverunt, et ego sicut fœnum arui.
Dni moje są jako cień nachylony, a jam jako trawa uwiądł;
12 Tu autem, Domine, in æternum permanes, et memoriale tuum in generationem et generationem.
Ale ty, Panie! trwasz na wieki, a pamiątka twoja od narodu do narodu.
13 Tu exsurgens misereberis Sion, quia tempus miserendi ejus, quia venit tempus:
Ty powstawszy zmiłujesz się nad Syonem; boć czas, żebyś się zlitował nad nim, gdyż przyszedł czas naznaczony.
14 quoniam placuerunt servis tuis lapides ejus, et terræ ejus miserebuntur.
Albowiem upodobały się sługom twoim kamienie jego, i nad prochem jego zmiłują się;
15 Et timebunt gentes nomen tuum, Domine, et omnes reges terræ gloriam tuam:
Aby się bali poganie imienia Pańskiego, a wszyscy królowie ziemscy chwały twojej;
16 quia ædificavit Dominus Sion, et videbitur in gloria sua.
Gdy pobuduje Pan Syon, i okaże się w chwale swojej;
17 Respexit in orationem humilium et non sprevit precem eorum.
Gdy wejrzy na modlitwę poniżonych, nie gardząc modlitwą ich.
18 Scribantur hæc in generatione altera, et populus qui creabitur laudabit Dominum.
To zapiszą dla narodu potomnego, a lud, który ma być stworzony, chwalić będzie Pana,
19 Quia prospexit de excelso sancto suo; Dominus de cælo in terram aspexit:
Że wejrzał z wysokości świątnicy swojej, że z nieba na ziemię spojrzał;
20 ut audiret gemitus compeditorum; ut solveret filios interemptorum:
Aby wysłuchał wzdychania więźniów, i rozwiązał na śmierć skazanych;
21 ut annuntient in Sion nomen Domini, et laudem ejus in Jerusalem:
Aby opowiadali na Syonie imię Pańskie, a chwałę jego w Jeruzalemie,
22 in conveniendo populos in unum, et reges, ut serviant Domino.
Gdy się pospołu zgromadzą narody i królestwa, aby służyły Panu.
23 Respondit ei in via virtutis suæ: Paucitatem dierum meorum nuntia mihi:
Utrapił w drodze siłę moję, ukrócił dni moich;
24 ne revoces me in dimidio dierum meorum, in generationem et generationem anni tui.
Ażem rzekł; Boże mój! nie bierz mię w połowie dni moich; od narodu bowiem aż do narodu trwają lata twoje.
25 Initio tu, Domine, terram fundasti, et opera manuum tuarum sunt cæli.
I pierwej niżeliś założył ziemię, i niebiosa, dzieło rąk twoich.
26 Ipsi peribunt, tu autem permanes; et omnes sicut vestimentum veterascent. Et sicut opertorium mutabis eos, et mutabuntur;
One pominą, ale ty zostajesz; wszystkie te rzeczy jako szata zwiotszeją, jako odzienie odmienisz je, i odmienione będą.
27 tu autem idem ipse es, et anni tui non deficient.
Ale ty tenżeś zawżdy jest, a lata twoje nigdy nie ustaną.
28 Filii servorum tuorum habitabunt, et semen eorum in sæculum dirigetur.
Synowie sług twoich, u ciebie mieszkać będą, a nasienie ich zmocni się przed tobą.
