Job 8
1 Respondens autem Baldad Suhites, dixit:
Då tok Bildad frå Suah til ords og sagde:
2 Usquequo loqueris talia, et spiritus multiplex sermones oris tui?
«Kor lenge vil du tala so og lata ordi storma fram?
3 Numquid Deus supplantat judicium? aut Omnipotens subvertit quod justum est?
Kann Gud vel rengja det som rett er? Kann Allvalds-Gud vel rengja rettferd?
4 Etiam si filii tui peccaverunt ei, et dimisit eos in manu iniquitatis suæ:
Hev dine søner synda mot han, gav han deim deira synd i vald.
5 tu tamen si diluculo consurrexeris ad Deum, et Omnipotentem fueris deprecatus;
Um du søkja til din Gud, og beda Allvalds-Gud um nåde,
6 si mundus et rectus incesseris: statim evigilabit ad te, et pacatum reddet habitaculum justitiæ tuæ,
er du då rein og utan svik, då vil han vakna upp for deg og reisa nytt ditt rettferdshus,
7 in tantum ut si priora tua fuerint parva, et novissima tua multiplicentur nimis.
Um og di fortid vesall var, so mykje større vert di framtid.
8 Interroga enim generationem pristinam, et diligenter investiga patrum memoriam
Ja, spør deg for hjå farne ætter, agt på kva federne fann ut.
9 (hesterni quippe sumus, et ignoramus, quoniam sicut umbra dies nostri sunt super terram),
- Me inkje veit, er frå i går; vårt liv ein skugge er på jordi -
10 et ipsi docebunt te, loquentur tibi, et de corde suo proferent eloquia.
dei skal deg læra, gjeva svar med ord ifrå sitt hjartedjup:
11 Numquid vivere potest scirpus absque humore? aut crescere carectum sine aqua?
«Veks sevet vel på turre land? Trivst storren der som vatnet vantar?
12 Cum adhuc sit in flore, nec carpatur manu, ante omnes herbas arescit.
Enn stend det grønt, vert ikkje skore, då visnar det fyrr anna gras.»
13 Sic viæ omnium qui obliviscuntur Deum, et spes hypocritæ peribit.
So gjeng det deim som gløymer Gud; og voni glepp for gudlaus mann.
14 Non ei placebit vecordia sua, et sicut tela aranearum fiducia ejus.
Hans tillit sunderskori vert, hans tiltru vert til kongurvev;
15 Innitetur super domum suam, et non stabit; fulciet eam, et non consurget.
Det hus han styd seg til, det dett; det som han triv til, stend’kje fast.
16 Humectus videtur antequam veniat sol, et in ortu suo germen ejus egredietur.
Han saftfull veks, med soli skin; hans greiner yver hagen heng,
17 Super acervum petrarum radices ejus densabuntur, et inter lapides commorabitur.
og roti kring steinrøysar smett, og smyg seg inn imillom steinar.
18 Si absorbuerit eum de loco suo, negabit eum, et dicet: Non novi te.
Men vert han riven frå sin stad, so hugsar staden han ei meir.
19 Hæc est enim lætitia viæ ejus, ut rursum de terra alii germinentur.
Sjå det er gleda på hans veg; or moldi skyt ein annan fram.
20 Deus non projiciet simplicem, nec porriget manum malignis,
Men Gud vanvyrder ei den reine; dei vonde tek han ei i handi.
21 donec impleatur risu os tuum, et labia tua jubilo.
Han enn din munn med lått skal fylla og lipporne med gledesong;
22 Qui oderunt te induentur confusione, et tabernaculum impiorum non subsistet.
men skammi klæda skal din fiend’; gudløysetjeld finst ikkje meir.»
