< Job 7 >

1 Militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercenarii dies ejus.
Milicia es la vida del hombre sobre la tierra; como los del jornalero son sus días.
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui,
Como el siervo suspira por la sombra, y como el jornalero espera su salario;
3 sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
así heredé meses de calamidad, y noches de dolor me tocaron en suerte.
4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
Si me acuesto, digo: “¿Cuándo me levantaré?” Mas la noche es larga, y me canso, dándome vuelta hasta el alba.
5 Induta est caro mea putredine, et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est.
Mi carne está cubierta de gusanos y de una costra de barro; mi piel se rompe y se deshace.
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
Mis días pasan más ligeros que la lanzadera, y desaparecen sin esperanza.
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
Acuérdate de que mi vida es un soplo; mis ojos ya no verán la felicidad.
8 Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.
No me verá más el ojo del que ahora me ve; apenas tus ojos me ven, y ya no subsisto.
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit, sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
La nube se disipa y pasa; así no sube más el que desciende al sepulcro. (Sheol h7585)
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.
No volverá más a su casa, ni le reconocerá su lugar.
11 Quapropter et ego non parcam ori meo: loquar in tribulatione spiritus mei; confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
Por eso, no refrenaré mi lengua, hablaré en la angustia de mi espíritu, me quejaré en la amargura de mi alma.
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
¿Soy yo el mar, o algún monstruo marino, para que me tengas encerrado con guardias?
13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
Cuando digo: Mi lecho me consolará, mi cama aliviará mi pesar,
14 terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
entonces me aterras con sueños, y me espantas con visiones.
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
Por eso prefiero ser ahogado, deseo la muerte para estos mis huesos.
16 Desperavi: nequaquam ultra jam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
Tengo asco; no quiero vivir más; déjame, ya que mi vida es un soplo.
17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
¿Qué es el hombre, para que tanto le estimes, y fijes en él tu atención,
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum.
para que le visites cada mañana, y a cada momento le pruebes?
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
¿Cuándo cesarás de mirarme, y me das tiempo para tragar mi saliva?
20 Peccavi; quid faciam tibi, o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
Si he pecado, ¿qué te he hecho con eso, oh Guardador de los hombres? ¿Por qué me pones por blanco a mí, que soy una carga para mí mismo?
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce nunc in pulvere dormiam, et si mane me quæsieris, non subsistam.
¿Por qué no perdonas mi pecado ni borras mi iniquidad? Pues pronto me dormiré en el polvo; y si me buscas, ya no existiré.”

< Job 7 >