Job 7
1 Militia est vita hominis super terram, et sicut dies mercenarii dies ejus.
Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui,
Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
3 sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
5 Induta est caro mea putredine, et sordibus pulveris cutis mea aruit et contracta est.
Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
8 Nec aspiciet me visus hominis; oculi tui in me, et non subsistam.
Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit, sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
Nubo pasas kaj foriras; Tiel ne plu revenas tiu, kiu iris en Ŝeolon; (Sheol h7585)
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus ejus.
Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
11 Quapropter et ego non parcam ori meo: loquar in tribulatione spiritus mei; confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
14 terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
16 Desperavi: nequaquam ultra jam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum.
Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
20 Peccavi; quid faciam tibi, o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce nunc in pulvere dormiam, et si mane me quæsieris, non subsistam.
Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
