Job 6
1 Respondens autem Job, dixit:
Hiob zaś odpowiedział tymi słowami:
2 Utinam appenderentur peccata mea quibus iram merui, et calamitas quam patior, in statera!
O gdyby dokładnie zważono moją udrękę i włożono na szalę całe moje nieszczęście!
3 Quasi arena maris hæc gravior appareret; unde et verba mea dolore sunt plena:
Byłoby to cięższe niż piasek morski. Dlatego moje słowa plączą się.
4 quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum; et terrores Domini militant contra me.
[Tkwią] we mnie bowiem strzały Wszechmocnego, których jad osuszył mego ducha, [a] strachy Boże walczą przeciwko mnie.
5 Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?
Czy dziki osioł ryczy, gdy ma trawę? Czy wół ryczy nad swoją paszą?
6 aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare quod gustatum affert mortem?
Czy można zjeść niesmaczną rzecz bez soli? Czy ma jakiś smak białko jajka?
7 Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc, præ angustia, cibi mei sunt.
[Czego się przedtem] moja dusza nie chciała dotknąć, jest to [teraz] moim bolesnym pokarmem.
8 Quis det ut veniat petitio mea, et quod expecto tribuat mihi Deus?
Oby się spełniła moja prośba i Bóg dał mi to, czego pragnę!
9 et qui cœpit, ipse me conterat; solvat manum suam, et succidat me?
Oby się Bogu spodobało to, aby mnie zniszczyć, aby opuścić rękę i mnie odciąć!
10 Et hæc mihi sit consolatio, ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.
Wtedy miałbym jeszcze pociechę – chociaż pałam boleścią, niech [Bóg] mi nie folguje – nie zataiłem bowiem słów Świętego.
11 Quæ est enim fortitudo mea, ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?
Jaka [jest] moja siła, abym miał wytrwać? Jaki jest mój koniec, abym przedłużał swoje życie?
12 Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.
Czy moja siła jest siłą kamieni? Czy moje ciało jest ze spiżu?
13 Ecce non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.
Czy moja obrona nie jest we mnie? Czy mój rozsądek odszedł ode mnie?
14 Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.
Strapionemu należy się litość od przyjaciela, ale on opuścił bojaźń Wszechmogącego.
15 Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.
Moi bracia zawiedli jak potok, odpływają jak gwałtowne potoki;
16 Qui timent pruinam, irruet super eos nix.
Które są mętne od lodu, w których śnieg się ukrywa;
17 Tempore quo fuerint dissipati, peribunt; et ut incaluerit, solventur de loco suo.
W czasie roztopów znikają; [w czasie] upałów nikną ze swego miejsca.
18 Involutæ sunt semitæ gressuum eorum; ambulabunt in vacuum, et peribunt.
Wiją się ścieżki ich dróg; rozpływają się w nicość i giną.
19 Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.
Podróżni z Temy wypatrywali ich; wędrowcy z Seby pokładali w nich nadzieję.
20 Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.
Ale zawiedli się w oczekiwaniu, przyszli tam i zawstydzili się.
21 Nunc venistis; et modo videntes plagam meam, timetis.
Staliście się niczym; widzicie moją niedolę i lękacie się.
22 Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?
Czy powiedziałem: Przynieście mi [coś]? lub: Dajcie mi z waszego majątku?
23 vel: Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?
Lub: Wybawcie mnie z rąk wroga? lub: Wykupcie mnie z rąk okrutników?
24 Docete me, et ego tacebo: et si quid forte ignoravi, instruite me.
Pouczcie mnie, a zamilknę; pokażcie mi, w czym zbłądziłem.
25 Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?
O jak mocne są słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi wasze obwinianie?
26 Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.
Czy zamierzacie ganić [moje] słowa i mowę zrozpaczonego, jakby były wiatrem?
27 Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.
Nawet sierotę przytłaczacie i kopiecie [doły] pod swoim przyjacielem.
28 Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.
Teraz więc zechciejcie spojrzeć na mnie, a [zobaczycie], czy kłamię wam w oczy.
29 Respondete, obsecro, absque contentione; et loquentes id quod justum est, judicate.
Zawróćcie, proszę, a niech nie będzie [w was] nieprawości; zawróćcie, a [poznacie] moją sprawiedliwość w tym.
30 Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.
Czy w moim języku jest nieprawość? Czy moje podniebienie nie rozeznaje przewrotności?
