Job 6
1 Respondens autem Job, dixit:
I odpowiedział Ijob, a rzekł:
2 Utinam appenderentur peccata mea quibus iram merui, et calamitas quam patior, in statera!
O gdyby pilnie zważono narzekanie moje, a biedę moję pospołu na wagę włożono,
3 Quasi arena maris hæc gravior appareret; unde et verba mea dolore sunt plena:
Tedyby była cięższą nad piasek morski; przetoż mi słów niestaje.
4 quia sagittæ Domini in me sunt, quarum indignatio ebibit spiritum meum; et terrores Domini militant contra me.
Albowiem strzały Wszechmocnego tkwią we mnie, których jad wysuszył ducha mego, a strachy Boże walczą przeciwko mnie.
5 Numquid rugiet onager cum habuerit herbam? aut mugiet bos cum ante præsepe plenum steterit?
Izali osieł dziki ryczy nad trawą? albo wół izali ryczy nad paszą swoją?
6 aut poterit comedi insulsum, quod non est sale conditum? aut potest aliquis gustare quod gustatum affert mortem?
Izali może być jedzona rzecz niesmaczna bez soli? albo jestli jaki smak w białku jajowym?
7 Quæ prius nolebat tangere anima mea, nunc, præ angustia, cibi mei sunt.
Czego się przedtem nie chciała dotknąć dusza moja, to teraz jest boleścią ciała mego.
8 Quis det ut veniat petitio mea, et quod expecto tribuat mihi Deus?
Bodajże się spełniła prośba moja! Niechże mi Bóg da, czego oczekuję!
9 et qui cœpit, ipse me conterat; solvat manum suam, et succidat me?
Oby się Bogu podobało, żeby mię zniszczył, a żeby mię wyciął, rozpuściwszy rękę swoję!
10 Et hæc mihi sit consolatio, ut affligens me dolore, non parcat, nec contradicam sermonibus Sancti.
Bo mam jeszcze pociechę swoję, (chociaż pałam w boleści, a Bóg mi nie folguje) żem nie taił słów Świętego.
11 Quæ est enim fortitudo mea, ut sustineam? aut quis finis meus, ut patienter agam?
Cóż jest za moc moja, abym potrwał? albo co za koniec mój, abym przedłużył żywota mego?
12 Nec fortitudo lapidum fortitudo mea, nec caro mea ænea est.
Izali moc kamienna moc moja? albo ciało moje miedziane?
13 Ecce non est auxilium mihi in me, et necessarii quoque mei recesserunt a me.
Azaż obrony mojej niemasz przy mnie? azaż rozsądek oddalony odemnie?
14 Qui tollit ab amico suo misericordiam, timorem Domini derelinquit.
Przeciwko temu, którego litość słabieje ku bliźniemu swemu, i który bojaźń Wszechmogącego opuścił?
15 Fratres mei præterierunt me, sicut torrens qui raptim transit in convallibus.
Bracia moi omylili mię jako potok; pominęli jako gwałtowne potoki,
16 Qui timent pruinam, irruet super eos nix.
Które bywają mętne od lodu, w których się śnieg ukrywa;
17 Tempore quo fuerint dissipati, peribunt; et ut incaluerit, solventur de loco suo.
Czasu którego topnieją, zaginą; a czasu gorącości niszczeją z miejsca swego.
18 Involutæ sunt semitæ gressuum eorum; ambulabunt in vacuum, et peribunt.
Udawają się tam i sam z dróg swoich; rozciekają się po miejscach bezwodnych, i giną.
19 Considerate semitas Thema, itinera Saba, et expectate paulisper.
Podróżni ludzie z krainy Teman obaczyli je; a którzy szli do Seba, mieli w nich nadzieję.
20 Confusi sunt, quia speravi: venerunt quoque usque ad me, et pudore cooperti sunt.
Ale się zawstydzili, iż w nich ufali; a gdy tam przyszli, oszukali się.
21 Nunc venistis; et modo videntes plagam meam, timetis.
Tak zaiste i wy, bywszy nie jesteście; widząc utrapienie moje, lękacie się.
22 Numquid dixi: Afferte mihi, et de substantia vestra donate mihi?
Izalim mówił: Przynieście mi co, a z majętności waszej dajcie mi dary?
23 vel: Liberate me de manu hostis, et de manu robustorum eruite me?
I wybawcie mię z rąk nieprzyjaciela, a z rąk okrutników odkupcie mię?
24 Docete me, et ego tacebo: et si quid forte ignoravi, instruite me.
Nauczcież mię, a ja umilknę; a w czemem zbłądził pokażcie mi.
25 Quare detraxistis sermonibus veritatis, cum e vobis nullus sit qui possit arguere me?
O jakoż są mocne słowa prawdziwe! Ale cóż sprawi obwinienie wasze?
26 Ad increpandum tantum eloquia concinnatis, et in ventum verba profertis.
Izali słowa moje obwinić myślicie, a przewiewać mowy utrapionego?
27 Super pupillum irruitis, et subvertere nitimini amicum vestrum.
I na sierotę targacie się, i kopiecie doły pod przyjacielem swoim.
28 Verumtamen quod cœpistis explete: præbete aurem, et videte an mentiar.
Przetoż przypatrzcie mi się teraz, a obaczycie, jeźli kłamię przed obliczem waszem.
29 Respondete, obsecro, absque contentione; et loquentes id quod justum est, judicate.
Obaczcie się, proszę, a niech nie będzie w was nieprawość; obaczcie się, a poznacie, że jest sprawiedliwość moja przy mnie.
30 Et non invenietis in lingua mea iniquitatem, nec in faucibus meis stultitia personabit.
A iż nie masz w języku mym nieprawości: i nie mamże znać utrapienia mego?
