Job 37
1 Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.
“Eyi ma me koma bɔ kitirikitiri na ehuruw fi nʼatenae.
2 Audite auditionem in terrore vocis ejus, et sonum de ore illius procedentem.
Tie! Tie ne nne mmubomu, ne huuyɛ a efi nʼanom reba no.
3 Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ.
Ogyaa nʼanyinam mu wɔ ɔsoro ase nyinaa na ɔma ekodu asase ano.
4 Post eum rugiet sonitus; tonabit voce magnitudinis suæ: et non investigabitur, cum audita fuerit vox ejus.
Ɛno akyi na ne mmubomu no ba; ɔde nne kɛse bobɔ mu. Sɛ ɔkasa a, biribiara nsianka no.
5 Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia;
Onyankopɔn nne bobɔ mu ma no yɛ nwonwa; ɔyɛ nneɛma akɛse a ɛboro yɛn adwene so.
6 qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ;
Ɔka kyerɛ sukyerɛmma se, ‘Tɔ gu asase so,’ ne osu nso se, ‘Yɛ osutɔ kɛse.’
7 qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
Sɛnea nnipa a wabɔ wɔn nyinaa behu nʼadwuma nti, ɔma nnipa nyinaa gyae wɔn adwumayɛ.
8 Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.
Wuram mmoa kɔtetɛw; wɔkɔhyehyɛ wɔn abon mu.
9 Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
Ahum tu fi ne pia mu, na awɔw nso fi mframa a ɛrebɔ mu.
10 Flante Deo, concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ.
Onyankopɔn home de sukyerɛmma ba, na nsu tamaa no kyen.
11 Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.
Ɔde fuonwini hyɛ omununkum ma; na otwa nʼanyinam fa mu.
12 Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum:
Ɔhyɛ ma wokyinkyin fa asase so nyinaa hyia yɛ nea ɔhyɛ sɛ wɔnyɛ biara.
13 sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas jusserit inveniri.
Ɔde omununkum ba bɛtwe nnipa aso, anaasɛ ɔma ɛtɔ gu asase so de kyerɛ nʼadɔe.
14 Ausculta hæc, Job: sta, et considera mirabilia Dei.
“Tie eyi, Hiob; gyae na dwene Onyankopɔn anwonwade ho.
15 Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium ejus?
Wunim sɛnea Onyankopɔn si fa di omununkum so, na ɔma nʼanyinam twa?
16 Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?
Wunim sɛnea omununkum si fa sensɛn wim, nea ɔwɔ nimdeɛ a so nni no anwonwade no?
17 Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra austro?
Mo a mufi fifiri wɔ mo ntade mu bere a anafo mframa ma asase no yɛ dinn no,
18 Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt.
wubetumi aboa no ama watrɛw wim, a ɛyɛ den sɛ kɔbere mfrafrae ahwehwɛ?
19 Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.
“Kyerɛ yɛn nea ɛsɛ sɛ yɛka kyerɛ no; yɛrentumi nka yɛn asɛm, efisɛ yennim.
20 Quis narrabit ei quæ loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.
Ɛsɛ sɛ wɔka nea mepɛ sɛ meka kyerɛ no ana? Onipa bi wɔ hɔ a ɔbɛpɛ sɛ wɔbɛmene no ana?
21 At nunc non vident lucem: subito aër cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.
Obiara rentumi nhwɛ owia, sɛnea ɛhyerɛn wɔ wim bere a mframa abɔ ama wim atew.
22 Ab aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.
Ofi atifi fam ba wɔ anuonyam sononko mu; Onyankopɔn ba wɔ ahenni nwonwaso mu.
23 Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et judicio, et justitia: et enarrari non potest.
Otumfo no korɔn wɔ yɛn so na wɔpagyaw no wɔ tumi mu; nʼatɛntrenee ne treneeyɛ kɛse akyi no mpo, ɔnyɛ nhyɛso.
24 Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes qui sibi videntur esse sapientes.
Ɛno nti nnipa de nidi ma no, efisɛ onnwen koma mu anyansafo nyinaa ho ana?”
