Job 30

1 Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:

— «Бирақ һазир болса, яшлар мени мазақ қилиду, Уларниң дадилирини һәтта падамни бақидиған иштлар билән биллә ишләшкә йол қоюшниму яман көрәттим.

2 quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni:

Уларниң мағдури кәткәндин кейин, Қолидики күч маңа немә пайда йәткүзәлисун?

3 egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.

Йоқсузлуқ һәм ачлиқтин йигләп кәткән, Улар узундин буян чөлдәрәп кәткән дәшт-баяванда қуруқ йәрни ғаҗайду.

4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum:

Улар әмән-шивақни чатқаллар арисидин юлиду, Шумбуйиниң йилтизлириниму терип өзлиригә нан қилиду.

5 qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.

Улар әл-жутлардин һайдиветилгән болиду, Кишиләр уларни көрүпла оғрини көргәндәк вақирап тиллайду.

6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream:

Шуниң билән улар сүрлүк җилғиларда қонуп, Ташлар арисида, ғарлар ичидә яшашқа мәҗбур болиду.

7 qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant:

Чатқаллиқ арисида улар һаңрап кетиду, Тикәнләр астида улар дүгдийип олтиришиду;

8 filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.

Наданларниң, нам-абройисизларниң балилири, Улар зиминдин сүртоқай һайдиветилгән.

9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.

Мән һазир болсам буларниң һәҗвий нахшиси, Һәтта сөз-чөчикиниң дәстики болуп қалдим!

10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.

Улар мәндин нәпрәтлинип, Мәндин жирақ туруп, Йүзүмгә түкүрүштинму янмайду.

11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.

Чүнки [Худа] мениң һаят риштимни үзүп, мени җапаға чөмдүргән, Шуниң билән шу адәмләр алдимда тизгинлирини еливәткән.

12 Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.

Оң йенимда бир топ чүпрәндә яшлар орнидин туруп, Улар путумни турған йеридин иштиривәтмәкчи, Улар сепилимға һуҗум пәләмпәйлирини көтирип туриду;

13 Dissipaverunt itinera mea; insidiati sunt mihi, et prævaluerunt: et non fuit qui ferret auxilium.

Улар йолумни бузуветиду, Уларниң һеч йөләнчүки болмисиму, Һалакитимни илгири сүрмәктә.

14 Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.

Улар сепилниң кәң бөсүк җайидин бөсүп киргәндәк киришиду; Вәйранилигимдин пайдилинип чоң ташлардәк домилап киришиду.

15 Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.

Вәһимиләр бурулуп мени өз нишани қилған; Шуниң билән һөрмитим шамал өтүп йоқ болғандәк һайдиветилди, Аватчилиғимму булут өтүп кәткәндәк өтүп кәтти.

16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.

Һазир болса җеним қачидин төкүлүп кәткәндәк; Азаплиқ күнләр мени тутувалди.

17 Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.

Кечиләр болса, маңа сүйәклиримгичә санҗимақта; Ағриқлирим мени чишләп дәм алмайду.

18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capitio tunicæ succinxerunt me.

[Ағриқлар] зор күчи билән маңа кийим-кечигимдәк болди; Улар көйнигимниң яқисидәк маңа чаплишивалди.

19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.

Худа мени сазлиққа ташливәткән, Мән топа-чаңға вә күлгә охшаш болуп қалдим.

20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.

Мән Саңа налә-пәряд көтәрмәктимән, Бирақ Сән маңа җавап бәрмәйсән; Мән орнумдин турсам, Сән пәқәтла маңа қарапла қойисән.

21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.

Сән өзгирип маңа бир залим болдуң; Қолуңниң күчи билән маңа зәрбә қиливатисән;

22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens; elisisti me valide.

Сән мени көтирип Шамалға миндүргәнсән; Боран-чапқунда тәәллуқатимни йоқ қиливәткәнсән.

23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.

Чүнки Сән мени ахирида өлүмгә, Йәни барлиқ һаят егилириниң «жиғилиш өйи»гә кәлтүрүватисән.

24 Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.

У һалак қилған вақтида кишиләр налә-пәряд көтәрсиму, У қолини узатқанда, дуаниң дәрвәқә һеч қандақ нәтиҗиси йоқ;

25 Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.

Мән күнлири тәс киши үчүн жиғлап [дуа қилған] әмәсму? Намратлар үчүн җеним азапланмидиму?

26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.

Мән өзүм яхшилиқ күтүп жүргиним билән, яманлиқ келип қалди; Нур күткиним билән, қараңғулуқ кәлди.

27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie: prævenerunt me dies afflictionis.

Ичим қазандәк қайнап, арамлиқ тапмайватиду; Азаплиқ күнләр маңа йүзләнди.

28 Mœrens incedebam sine furore; consurgens, in turba clamabam.

Мән қуяш нурини көрмәйму қаридап жүрмәктимән; Халайиқ арисида мән орнумдин туруп, налә-пәряд көтиримән.

29 Frater fui draconum, et socius struthionum.

Мән чилбөриләргә қериндаш болуп қалдим, Һувқушларниң һәмраһи болдум.

30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.

Терәм қарийип мәндин аҗрап кетиватиду, Сүйәклирим қизиқтин көйүп кетиватиду.

31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.

Чилтаримдин матәм мәрсийәси чиқиду, Нейимниң авази һаза тутқучиларниң жиғисиға айлинип қалди».