Job 30
1 Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
| ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛ |
2 quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni:
| نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است. |
3 egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.
| از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند. |
4 Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum:
| در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند. |
5 qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
| چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند. |
6 In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream:
| پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین. |
7 qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant:
| در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند. |
8 filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
| آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند. |
9 Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
| و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام. |
10 Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
| از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند. |
11 Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
| خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند. |
12 Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
| این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند. |
13 Dissipaverunt itinera mea; insidiati sunt mihi, et prævaluerunt: et non fuit qui ferret auxilium.
| راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم. |
14 Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
| ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند. |
15 Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.
| در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است. |
16 Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
| دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست. |
17 Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.
| شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد. |
18 In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capitio tunicæ succinxerunt me.
| خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است. |
19 Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
| خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است. |
20 Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
| ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی. |
21 Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
| نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی. |
22 Elevasti me, et quasi super ventum ponens; elisisti me valide.
| مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی. |
23 Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
| می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی. |
24 Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
| چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟ |
25 Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
| آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟ |
26 Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
| با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد. |
27 Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie: prævenerunt me dies afflictionis.
| دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند. |
28 Mœrens incedebam sine furore; consurgens, in turba clamabam.
| تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم. |
29 Frater fui draconum, et socius struthionum.
| ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند. |
30 Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
| پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد. |
31 Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.
| نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد. |
