Job 29
1 Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit:
Hiob toaa so sɛ,
2 Quis mihi tribuat ut sim juxta menses pristinos, secundum dies quibus Deus custodiebat me?
“Mafe abosome a atwam no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me soɔ no,
3 Quando splendebat lucerna ejus super caput meum, et ad lumen ejus ambulabam in tenebris:
ɛberɛ a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea menantee esum mu no!
4 sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo:
Ao, ɛnna a mesii soɔ no, ɛberɛ a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fie,
5 quando erat Omnipotens mecum, et in circuitu meo pueri mei:
ɛberɛ a na Otumfoɔ da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia,
6 quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei:
ɛberɛ a na nufosuo mu sradeɛ afɔ mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsuo maa me.
7 quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi.
“Ɛberɛ a na mekɔ kuropɔn ɛpono ano mekɔtena mʼadwa so wɔ ɔmanfoɔ adwaberem,
8 Videbant me juvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
mmeranteɛ hunu me a, wɔgyina nkyɛn na mpanimfoɔ sɔre gyina hɔ;
9 Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
atitire gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dodom.
11 Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi:
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wɔhunu me nyinaa kamfo me,
12 eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum cui non esset adjutor.
ɛfiri sɛ, meboaa ahiafoɔ a wɔsu pɛɛ mmoa, ne nwisiaa a wɔnni aboafoɔ.
13 Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
Onipa a na ɔrewuo no hyiraa me; na memaa akunafoɔ ani gyee wɔn akoma mu.
14 Justitia indutus sum, et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo.
Mede tenenee firaa sɛ mʼaduradeɛ; atɛntenenee yɛɛ me nkatasoɔ ne mʼabotire.
15 Oculus fui cæco, et pes claudo.
Meyɛɛ aniwa maa anifirafoɔ, ne ɛnan maa abubuafoɔ.
16 Pater eram pauperum, et causam quam nesciebam diligentissime investigabam.
Meyɛɛ ahiafoɔ agya; na mekaa ahɔhoɔ asɛm maa wɔn.
17 Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
Mebubuu amumuyɛfoɔ se na mehwim wɔn a wɔdi wɔn nya no firii wɔn anom.
18 Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
“Medwenee sɛ, ‘Mɛwu wɔ mʼankasa me fie mu, na me nna adɔɔso sɛ anwea.
19 Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
Me nhini bɛduru nsuo ano, na obosuo agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
Mʼanimuonyam bɛkɔ so ayɛ frɔmm wɔ me so, na mʼahoɔden ayɛ foforɔ.’
21 Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wɔtie me, wɔyɛɛ dinn, twɛnee mʼafotuo.
22 Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, ɛfiri sɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yie.
23 Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
Wɔtwɛnee me sɛdeɛ wɔtwɛne osutɔ, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ berɛ nsuo.
24 Siquando ridebam ad eos, non credebant: et lux vultus mei non cadebat in terram.
Wɔn abasa mu buiɛ no, mesere kyerɛɛ wɔn; mʼanimteɛ som bo ma wɔn.
25 Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
Mebɔɔ ɛkwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn ɔhene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼakodɔm mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekyere agyaadwotwafoɔ werɛ.
