Job 29
1 Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit:
Hiob toaa so se,
2 Quis mihi tribuat ut sim juxta menses pristinos, secundum dies quibus Deus custodiebat me?
“Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,
3 Quando splendebat lucerna ejus super caput meum, et ad lumen ejus ambulabam in tenebris:
bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!
4 sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo:
Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,
5 quando erat Omnipotens mecum, et in circuitu meo pueri mei:
bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,
6 quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei:
bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.
7 quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi.
“Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,
8 Videbant me juvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;
9 Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;
10 Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.
11 Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi:
Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,
12 eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum cui non esset adjutor.
efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.
13 Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.
14 Justitia indutus sum, et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo.
Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.
15 Oculus fui cæco, et pes claudo.
Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.
16 Pater eram pauperum, et causam quam nesciebam diligentissime investigabam.
Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.
17 Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.
18 Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
“Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.
19 Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.
20 Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’
21 Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
“Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.
22 Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.
23 Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.
24 Siquando ridebam ad eos, non credebant: et lux vultus mei non cadebat in terram.
Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.
25 Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.
