Job 27
1 Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit:
Hiob toaa nʼasɛm so sɛ,
2 Vivit Deus, qui abstulit judicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.
“Sɛ Onyankopɔn te ase yi, ɔno a wammu me atɛntenenee, Otumfoɔ a wama madi me kra mu awerɛhoɔ;
3 Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis,
mmerɛ dodoɔ a nkwa wɔ me mu, na Onyankopɔn homeɛ wɔ me mu yi,
4 non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium.
mʼano renka amumuyɛsɛm, na me tɛkrɛma rentwa nkontompo.
5 Absit a me ut justos vos esse judicem: donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.
Merennye nto mu da sɛ deɛ woka no yɛ nokorɛ; merenka me mudie nhyɛ, kɔsi sɛ mɛwuo.
6 Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram: neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.
Mɛkura me tenenee mu. Merennyaa mu; sɛ mete ase yi, me tiboa remmu me fɔ.
7 Sit ut impius, inimicus meus, et adversarius meus quasi iniquus.
“Ma mʼatamfoɔ nyɛ sɛ amumuyɛfoɔ, na wɔn a wɔkyiri me nyɛ sɛ atorofoɔ.
8 Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat, et non liberet Deus animam ejus?
Anidasoɔ bɛn na deɛ ɔnni nyamesu no wɔ wɔ ne wuo akyi, ɛberɛ a Onyankopɔn agye ne nkwa afiri ne nsam?
9 Numquid Deus audiet clamorem ejus, cum venerit super eum angustia?
Onyankopɔn tie ne sufrɛ ɛberɛ a amanehunu aba ne so anaa?
10 aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore?
Nʼani bɛgye wɔ Otumfoɔ mu? Ɔbɛsu afrɛ Onyankopɔn ɛberɛ biara anaa?
11 Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, nec abscondam.
“Mɛma mo Onyankopɔn tumi ho nkyerɛkyerɛ; meremfa Otumfoɔ no akwan nhinta.
12 Ecce vos omnes nostis: et quid sine causa vana loquimini?
Mo ankasa moahunu yeinom nyinaa. Afei nsɛnhunu yi ase ne sɛn?
13 Hæc est pars hominis impii apud Deum, et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.
“Yei ne deɛ Onyankopɔn ahyɛ ato hɔ ama omumuyɛfoɔ, agyapadeɛ a otirimuɔdenfoɔ nya firi Otumfoɔ nkyɛn:
14 Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt, et nepotes ejus non saturabuntur pane:
Sɛ ɔwɔ mma dodoɔ sɛn ara, wɔn hyɛberɛ ne akofena; na nʼasefoɔ rennidi mmee da.
15 qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu, et viduæ illius non plorabunt.
Ɔyaredɔm bɛsie wɔn a wɔbɛka wɔ nʼakyi, na wɔn akunafoɔ rensu wɔn.
16 Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum præparaverit vestimenta:
Ɛwom sɛ ɔhɔre dwetɛ te sɛ mfuturo na ɔboa ntoma ano sɛ dɔteɛ deɛ,
17 præparabit quidem, sed justus vestietur illis, et argentum innocens dividet.
nanso deɛ ɔpɛ gu hɔ no, ateneneefoɔ na wɔbɛfira na pɛpɛfoɔ no nso akyekyɛ dwetɛ no.
18 Ædificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum.
Efie a ɔsi no te sɛ ananse afafa, ɛte sɛ pata bi a ɔwɛmfoɔ abɔ.
19 Dives, cum dormierit, nihil secum auferet: aperiet oculos suos, et nihil inveniet.
Ɔda hɔ te sɛ ɔdefoɔ, nanso ɔrenna saa bio; ɔbɛte nʼani no na ne nyinaa atu ayera.
20 Apprehendet eum quasi aqua inopia: nocte opprimet eum tempestas.
Ahunahuna ba ne so sɛ nsuyire; ahum hwim no kɔ anadwo.
21 Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo.
Apueeɛ mframa soa no kɔ, na ɔnni hɔ bio; ɛtwe no firi ne teberɛ.
22 Et mittet super eum, et non parcet: de manu ejus fugiens fugiet.
Ɛbɔ no a ahummɔborɔ nni mu ɛberɛ a ɔredwane afiri ne tumi ase.
23 Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum ejus.
Ɔde fɛ bɔ ne nsam na ɔpamoo no firi ne teberɛ.”
