Job 27

1 Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit:

Tinovo’ Iobe amy lañona’ey ty hoe:

2 Vivit Deus, qui abstulit judicium meum, et Omnipotens, qui ad amaritudinem adduxit animam meam.

Kanao veloñe t’i Andrianañahare, nitavañe ty zoko; naho i El-Sadai nampafaitse ty troko,

3 Quia donec superest halitus in me, et spiritus Dei in naribus meis,

ie mbe amako ty fiaiko, naho an-doak’ oroko ao ty kofòn’ Añahare,

4 non loquentur labia mea iniquitatem, nec lingua mea meditabitur mendacium.

le lia’e tsy hañoratse o soñikoo, vaho tsy hiñeoñeo famañahiañe ty lelako.

5 Absit a me ut justos vos esse judicem: donec deficiam, non recedam ab innocentia mea.

Sondia’e te hiantofako ho to ty anahareo; ampara’ te hivetrake, tsy hapitsoko amako ty fahitiko.

6 Justificationem meam, quam cœpi tenere, non deseram: neque enim reprehendit me cor meum in omni vita mea.

Ho faharako ty havañonako vaho tsy havotsoko; leo raik’ amo androkoo tsy inje’ ty troko.

7 Sit ut impius, inimicus meus, et adversarius meus quasi iniquus.

Ee te hanahake o tsereheñeo o malaiñe ahikoo, naho ho hambañe ami’ty tsivokatse ty mitroatse amako.

8 Quæ est enim spes hypocritæ, si avare rapiat, et non liberet Deus animam ejus?

Ino ty fitamà’ ty tsy aman-Kake, t’ie naito, ie tsoahen’ Añahare ty fiai’e?

9 Numquid Deus audiet clamorem ejus, cum venerit super eum angustia?

Ho janjiñen’Añahare hao ty fikoia’e ie mivovo ama’e ty hankàñe?

10 aut poterit in Omnipotente delectari, et invocare Deum omni tempore?

Hifalea’e hao t’i El-Sadai? Ho kanjie’e nainai’e hao t’i Andrianañahare?

11 Docebo vos per manum Dei quæ Omnipotens habeat, nec abscondam.

Hampandrendreheko anahareo ty fitàn’ Añahare; tsy eo ty hapoko ty amy El-Sadai.

12 Ecce vos omnes nostis: et quid sine causa vana loquimini?

Toe fonga nahaisake nahareo, akore arè t’ie mitsingevongevo?

13 Hæc est pars hominis impii apud Deum, et hæreditas violentorum, quam ob Omnipotente suscipient.

Intoy ty toly tsaharen’ Añahare amo tsereheñeo, ty lova azotso’ i El-Sadai amo mampangebahebakeo;

14 Si multiplicati fuerint filii ejus, in gladio erunt, et nepotes ejus non saturabuntur pane:

Ndra firefire o ana’eo le ho amy fibaray avao; le lia’e tsy ho enen-kaneñe o tarira’eo.

15 qui reliqui fuerint ex eo sepelientur in interitu, et viduæ illius non plorabunt.

Halente’ ty kiria o sehanga’eo, le tsy hahafandala o ramavoi’iareoo.

16 Si comportaverit quasi terram argentum, et sicut lutum præparaverit vestimenta:

Ndra te ampitoabore’e hoe deboke ty volafoty, naho avotri’e hoe lietse o saroñeo—

17 præparabit quidem, sed justus vestietur illis, et argentum innocens dividet.

ndra te ihentseña’e, ho sikina’ o vantañeo, vaho hifanjarà’ o malio-tahiñeo i volafotiy.

18 Ædificavit sicut tinea domum suam, et sicut custos fecit umbraculum.

Tsene’e hoe fararotse ty akiba’e, hoe kibohotse faorem-pigaritse.

19 Dives, cum dormierit, nihil secum auferet: aperiet oculos suos, et nihil inveniet.

Reketse vara t’ie màndre, fe tsy hamokatse ka; ie mañente, tsy eo.

20 Apprehendet eum quasi aqua inopia: nocte opprimet eum tempestas.

Imbotraha’ ty firevendreveñañe hoe sorotombake; itavaña’ ty tangololahy haleñe.

21 Tollet eum ventus urens, et auferet, et velut turbo rapiet eum de loco suo.

Ahela’ i tiok’ atiñanañey; le añe re; naviovio’ i tiobeiy amy toe’ey.

22 Et mittet super eum, et non parcet: de manu ejus fugiens fugiet.

Eka mihiririñe mb’ama’e le tsy apo’e; himanea’e ty hipoliotse am’pità’e.

23 Stringet super eum manus suas, et sibilabit super illum, intuens locum ejus.

Ho tehafam-pitàñe, ho kosasaheñe hiakatse i toe’ey.