Job 19
1 Respondens autem Job, dixit:
Na ka whakautua e Hopa, ka mea,
2 Usquequo affligitis animam meam, et atteritis me sermonibus?
Kia peha ake te roa o ta koutou whakaporearea i toku wairua, o ta koutou wawahi i ahau ki te kupu?
3 En decies confunditis me, et non erubescitis opprimentes me.
Ka tekau enei tawainga a koutou ki ahau, kahore o koutou whakama i a koutou ka aki tonu nei i ahau.
4 Nempe etsi ignoravi, mecum erit ignorantia mea.
Ki te mea ano hoki kua he ahau, kei ahau ano toku he e noho ana.
5 At vos contra me erigimini, et arguitis me opprobriis meis.
Ki te mea ka whakanui mai koutou i a koutou ki ahau, a ka kauwhau mai ki ahau i toku tawainga;
6 Saltem nunc intelligite quia Deus non æquo judicio afflixerit me, et flagellis suis me cinxerit.
Kia mohio koutou na te Atua ahau i whakaparori i taku take, he mea hao mai ahau nana ki tana kupenga.
7 Ecce clamabo, vim patiens, et nemo audiet; vociferabor, et non est qui judicet.
Nana, e tangi ana ahau i te mahi nanakia, heoi kahore ahau e whakarangona; e karanga awhina ana ahau, otiia kahore he whakawa.
8 Semitam meam circumsepsit, et transire non possum: et in calle meo tenebras posuit.
Kua tutakina e ia toku ara, te puta ahau; tukua iho ana e ia te pouri ki oku ara.
9 Spoliavit me gloria mea, et abstulit coronam de capite meo.
Ko toku kororia huia atu ana e ia; tangohia ana e ia te karauna i toku mahunga.
10 Destruxit me undique, et pereo: et quasi evulsæ arbori abstulit spem meam.
Wawahia ana ahau e ia i nga taha katoa, a riro ana ahau; ko taku i tumanako atu ai huaranga atu ana e ia ano he rakau.
11 Iratus est contra me furor ejus, et sic me habuit quasi hostem suum.
Kua mura mai hoki tona riri ki ahau; e kiia ana ahau e ia ko tetahi o ona hoariri.
12 Simul venerunt latrones ejus, et fecerunt sibi viam per me, et obsederunt in gyro tabernaculum meum.
E haere huihui mai ana ana taua, e whakaneke ake ana i to ratou ara ki ahau, kei te whakapae i toku teneti i tetahi taha, i tetahi taha.
13 Fratres meos longe fecit a me, et noti mei quasi alieni recesserunt a me.
Kua meinga e ia oku teina kia matara atu i ahau; ko aku i mohio ai kua tangata ke ki ahau.
14 Dereliquerunt me propinqui mei, et qui me noverant obliti sunt mei.
Ko oku whanaunga, mutu pu ta ratou; ko oku hoa ake, kua wareware ratou ki ahau.
15 Inquilini domus meæ et ancillæ meæ sicut alienum habuerunt me, et quasi peregrinus fui in oculis eorum.
Ko te hunga e noho ana i toku whare, me aku pononga wahine, kiia iho ahau e ratou he tangata ke; he tangata no nga whenua ahau ki ta ratou titiro mai.
16 Servum meum vocavi, et non respondit: ore proprio deprecabar illum.
I karanga atu ahau ki taku pononga, heoi kihai ia i whakao mai; ahakoa e inoi ana toku mangai ki a ia.
17 Halitum meum exhorruit uxor mea, et orabam filios uteri mei.
Ko toku ha tauhou ana ki taku wahine, me taku inoi hoki ki nga tamariki o te kopu o toku whaea.
18 Stulti quoque despiciebant me: et cum ab eis recessissem, detrahebant mihi.
Ko nga tamariki nonohi ano hoki, whakahawea mai ana ki ahau; ki te whakatika ahau, ka korero whakahe ratou moku.
19 Abominati sunt me quondam consiliarii mei, et quem maxime diligebam, aversatus est me.
E whakarihariha mai ana ki ahau oku takahoa katoa, a ko aku i aroha ai kua tahuri mai ki ahau.
20 Pelli meæ, consumptis carnibus, adhæsit os meum, et derelicta sunt tantummodo labia circa dentes meos.
Piri tonu toku iwi ki toku kiri, ki oku kikokiko, a ora ake oku, ko te kiri kau o oku niho.
21 Miseremini mei, miseremini mei saltem vos, amici mei, quia manus Domini tetigit me.
Tohungia mai ahau, tohungia mai ahau e koutou, e oku hoa; kua pa mai hoki te ringa o te Atua ki ahau.
22 Quare persequimini me sicut Deus, et carnibus meis saturamini?
He aha koutou i tukino ai i ahau, i pera ai me te Atua, te makona koutou i oku kikokiko?
23 Quis mihi tribuat ut scribantur sermones mei? quis mihi det ut exarentur in libro
Aue, me i tuhituhia aku kupu! Aue, me i taia ki te pukapuka!
24 stylo ferreo et plumbi lamina, vel celte sculpantur in silice?
Me i whaoa ki te kamaka, ki te pene rino, ki te mata, hei mea mo a mua noa atu!
25 Scio enim quod redemptor meus vivit, et in novissimo die de terra surrecturus sum:
Otiia e mohio ana ahau kei te ora toku kaihoko, a i nga wa i muri nei ka tu ia ki runga ki te whenua;
26 et rursum circumdabor pelle mea, et in carne mea videbo Deum meum:
A ahakoa i muri i te paunga o toku kiri, ka titiro tonu ahau i roto i toku kikokiko ki te Atua:
27 quem visurus sum ego ipse, et oculi mei conspecturi sunt, et non alius: reposita est hæc spes mea in sinu meo.
E titiro ano ahau ki a ia, ahau nei ano; a ma oku kanohi e matakitaki, kahore ma o tetahi atu. Pau rawa oku whatumanawa i roto i ahau.
28 Quare ergo nunc dicitis: Persequamur eum, et radicem verbi inveniamus contra eum?
Ki te ki koutou, Na, ta tatou hanga ki te tukino i a ia! kua kitea hoki te take o te mea i roto i ahau;
29 Fugite ergo a facie gladii, quoniam ultor iniquitatum gladius est: et scitote esse judicium.
Kia wehi koutou kei mate i te hoari; no te mea ko te whiunga ki te hoari kei roto i te riri, e mohio ai koutou he whakawa ano tenei.
