Job 14
1 Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.
“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.
2 Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.
Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.
3 Et dignum ducis super hujuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in judicium?
Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?
4 Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?
Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!
5 Breves dies hominis sunt: numerus mensium ejus apud te est: constituisti terminos ejus, qui præteriri non poterunt.
Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;
6 Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies ejus.
Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.
7 Lignum habet spem: si præcisum fuerit, rursum virescit, et rami ejus pullulant.
“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.
8 Si senuerit in terra radix ejus, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,
Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,
9 ad odorem aquæ germinabit, et faciet comam, quasi cum primum plantatum est.
Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.
10 Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus, atque consumptus, ubi, quæso, est?
İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.
11 Quomodo si recedant aquæ de mari, et fluvius vacuefactus arescat:
Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,
12 sic homo, cum dormierit, non resurget: donec atteratur cælum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.
İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.
13 Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus in quo recorderis mei? (Sheol h7585)
“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan. (Sheol h7585)
14 Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.
İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.
15 Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.
Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.
16 Tu quidem gressus meos dinumerasti: sed parce peccatis meis.
O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.
17 Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.
İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.
18 Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo:
“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,
19 lapides excavant aquæ, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.
Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.
20 Roborasti eum paululum, ut in perpetuum transiret: immutabis faciem ejus, et emittes eum.
Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.
21 Sive nobiles fuerint filii ejus, sive ignobiles, non intelliget.
Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.
22 Attamen caro ejus, dum vivet, dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.
Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”
