< Jeremiæ 4 >

1 Si reverteris, Israël, ait Dominus, ad me convertere: si abstuleris offendicula tua a facie mea, non commoveberis.
Аще обратишися, Израилю, глаголет Господь, ко Мне обратися: и аще отимеши мерзости твоя от уст твоих, и от лица Моего убоишися,
2 Et jurabis: Vivit Dominus in veritate, et in judicio, et in justitia: et benedicent eum gentes, ipsumque laudabunt.
и кленешися, живет Господь, во истине и в суде и в правде, и благословят в Нем языцы и в Нем восхвалят Бога во Иерусалиме.
3 Hæc enim dicit Dominus viro Juda et Jerusalem: Novate vobis novale, et nolite serere super spinas.
Сия бо глаголет Господь мужем Иудиным и обитателем Иерусалимлим: поновите себе поля и не сейте на тернии:
4 Circumcidimini Domino, et auferte præputia cordium vestrorum, viri Juda, et habitatores Jerusalem: ne forte egrediatur ut ignis indignatio mea, et succendatur, et non sit qui extinguat, propter malitiam cogitationum vestrarum.
обрежитеся Богу вашему и обрежите жестосердие ваше, мужие Иудины и обитающии во Иерусалиме, да не изыдет яко огнь ярость Моя, и возгорится, и не будет угашаяй, ради лукавства начинаний ваших.
5 Annuntiate in Juda, et in Jerusalem auditum facite: loquimini, et canite tuba in terra, clamate fortiter, et dicite: Congregamini, et ingrediamur civitates munitas.
Возвестите во Иудеи, и да услышится во Иерусалиме: глаголите, воспойте трубою на земли, возопийте зело и рцыте: соберитеся, и внидем во грады тверды.
6 Levate signum in Sion; confortamini, nolite stare: quia malum ego adduco ab aquilone, et contritionem magnam.
Воздвигше (знамение) бежите в Сион, потщитеся, не стойте, яко злая Аз навожду от севера и сотрение велико.
7 Ascendit leo de cubili suo, et prædo gentium se levavit: egressus est de loco suo ut ponat terram tuam in solitudinem: civitates tuæ vastabuntur, remanentes absque habitatore.
Взыде лев от ложа своего, и погубляяй языки воздвижеся и изыде от места своего, да положит землю твою в пустыню, и гради твои разорятся, оставшии без обитателей.
8 Super hoc accingite vos ciliciis; plangite, et ululate: quia non est aversa ira furoris Domini a nobis.
О сих препояшитеся во вретища и плачите и рыдайте, яко не отвратися гнев ярости Господни от вас.
9 Et erit in die illa, dicit Dominus: peribit cor regis, et cor principum, et obstupescent sacerdotes, et prophetæ consternabuntur.
И будет в день той, глаголет Господь, погибнет сердце царево и сердце началников, и священницы ужаснутся, и пророцы удивятся.
10 Et dixi: Heu! heu! heu! Domine Deus, ergone decepisti populum istum et Jerusalem, dicens: Pax erit vobis: et ecce pervenit gladius usque ad animam?
И рекох: о, Владыко Господи, еда обольстил еси люди сия и Иерусалима, рекий: мир будет вам? И се, пройде мечь даже до души их.
11 In tempore illo dicetur populo huic et Jerusalem: Ventus urens in viis quæ sunt in deserto viæ filiæ populi mei, non ad ventilandum et ad purgandum.
Во время оно речется людем сим и Иерусалиму: дух заблуждения в пустыни, путь дщере людий Моих, не ко очищению, ниже во святое:
12 Spiritus plenus ex his veniet mihi, et nunc ego loquar judicia mea cum eis.
дух исполнения от сих приидет Мне, и ныне Аз возглаголю суды Моя к ним.
13 Ecce quasi nubes ascendet, et quasi tempestas currus ejus: velociores aquilis equi illius. Væ nobis, quoniam vastati sumus.
Се, яко облак взыдет, и яко вихрь колесницы его, быстрее орлов кони его: горе нам, яко бедствуем.
14 Lava a malitia cor tuum, Jerusalem, ut salva fias: usquequo morabuntur in te cogitationes noxiæ?
Омый от лукавства сердце твое, Иерусалиме, да спасешися: доколе будут в тебе помышления бед твоих?
15 Vox enim annuntiantis a Dan, et notum facientis idolum de monte Ephraim.
Глас бо возвещающаго от Дана приидет, и слышана будет болезнь от горы Ефремли.
16 Dicite gentibus: Ecce auditum est in Jerusalem custodes venire de terra longinqua, et dare super civitates Juda vocem suam:
Рцыте языком: се, приидоша: возвестите во Иерусалиме: полцы идут от земли дальния и даша на грады Иудины глас свой,
17 quasi custodes agrorum facti sunt super eam in gyro, quia me ad iracundiam provocavit, dicit Dominus.
аки стражы селнии быша над ним окрест: яко пренебрегл Мя еси, глаголет Господь.
18 Viæ tuæ et cogitationes tuæ fecerunt hæc tibi: ista malitia tua, quia amara, quia tetigit cor tuum.
Пути твоя и начинания твоя сотвориша тебе сия: сие лукавство твое, понеже горько, яко прикоснуся сердцу твоему.
19 Ventrem meum, ventrem meum doleo; sensus cordis mei turbati sunt in me. Non tacebo, quoniam vocem buccinæ audivit anima mea, clamorem prælii.
Чрево мое, чрево мое болит мне, и чувства сердца моего, смущается душа моя, терзается сердце мое: не умолчу, яко глас трубы услышала душа моя, вопль рати и беды:
20 Contritio super contritionem vocata est, et vastata est omnis terra: repente vastata sunt tabernacula mea; subito pelles meæ.
сотрение (на сотрение) призывается, понеже опустела вся земля, внезапу опусте жилище мое, расторгошася кожы моя.
21 Usquequo videbo fugientem; audiam vocem buccinæ?
Доколе зрети имам бежащих, слышащь гласы трубныя?
22 Quia stultus populus meus me non cognovit: filii insipientes sunt et vecordes: sapientes sunt ut faciant mala, bene autem facere nescierunt.
Понеже вождеве людий Моих Мене не познаша: сынове буии суть и безумни, мудри суть, еже творити злая, благо же творити не познаша.
23 Aspexi terram, et ecce vacua erat et nihili; et cælos, et non erat lux in eis.
Воззрех на землю, и се, ничтоже, и на небо, и не бе света его.
24 Vidi montes, et ecce movebantur: et omnes colles conturbati sunt.
Видех горы, и трепетаху, и вси холми возмутишася.
25 Intuitus sum, et non erat homo: et omne volatile cæli recessit.
Воззрех, и се, не бе человека, и вся птицы небесныя ужасахуся.
26 Aspexi, et ecce Carmelus desertus, et omnes urbes ejus destructæ sunt a facie Domini, et a facie iræ furoris ejus.
Видех, и се, Кармил пуст, и вси гради сожжени огнем от лица Господня, и от лица гнева ярости Его погибоша.
27 Hæc enim dicit Dominus: Deserta erit omnis terra, sed tamen consummationem non faciam.
Сия глаголет Господь: пуста будет вся земля, скончания же не сотворю.
28 Lugebit terra, et mœrebunt cæli desuper, eo quod locutus sum. Cogitavi, et non pœnituit me, nec aversus sum ab eo.
О сих да плачет земля, и да помрачится небо свыше: понеже глаголах, и не раскаюся: устремихся и не отвращуся от него.
29 A voce equitis et mittentis sagittam fugit omnis civitas: ingressi sunt ardua, et ascenderunt rupes: universæ urbes derelictæ sunt, et non habitat in eis homo.
От гласа яздящих и напряженна лука побеже всяка страна: внидоша в разселины и в дубравы сокрышася и на камение взыдоша: вси гради оставлени суть, не обитает в них человек.
30 Tu autem vastata, quid facies? cum vestieris te coccino, cum ornata fueris monili aureo, et pinxeris stibio oculos tuos, frustra componeris: contempserunt te amatores tui; animam tuam quærent.
Ты же, запустелая, что сотвориши? Аще облечешися во багряницу и украсишися монисты златыми, аще намажеши стивием очи твои, всуе украшение твое: отринуша тя любовницы твои, души твоея ищут.
31 Vocem enim quasi parturientis audivi, angustias ut puerperæ: vox filiæ Sion intermorientis, expandentisque manus suas: Væ mihi, quia defecit anima mea propter interfectos!
Глас бо яко родящия слышах стенания твоего: аки первородящия глас дщере Сиони истает, и опустит руце свои: горе мне, яко изчезает душа моя над убиенными.

< Jeremiæ 4 >