< Ecclesiastes 12 >

1 Memento Creatoris tui in diebus juventutis tuæ, antequam veniat tempus afflictionis, et appropinquent anni de quibus dicas: Non mihi placent;
Kai loe to baktih hmuennawk nuiah anghoehaih ka tawn ai, tiah na thuihaih saning mah pha thuih ai vop moe, sethaih aninawk mah na pha thuih ai nathuem, na qoeng li naah, nang Sahkung Sithaw to panoek ah;
2 antequam tenebrescat sol, et lumen, et luna, et stellæ, et revertantur nubes post pluviam;
to baktih atue loe ni hoi ni aengh om mak ai, khrah hoi cakaeh doeh aang mak ai, kho angzoh moe, tamai anghmat phaenghaih atue ah om tih;
3 quando commovebuntur custodes domus, et nutabunt viri fortissimi, et otiosæ erunt molentes in minuto numero, et tenebrescent videntes per foramina;
im toep kaminawk loe tasoeh o tih, thacak kaminawk loe kaengkuu o tih, kami tamsi pongah cang kae kaminawk loe anghak o tih, thokbuem hoiah khen kaminawk loe hnu o thai mak ai boeh;
4 et claudent ostia in platea, in humilitate vocis molentis, et consurgent ad vocem volucris, et obsurdescent omnes filiæ carminis:
cang kaehhaih atuenh thazok boeh, to naah lampui taeng ih thoknawk to khaa o tih; tavaa ih lok thaih naah anih to angthawk tih, laasah nongpatanawk mah laa lok kahnaem ah laa to sah o tih;
5 excelsa quoque timebunt, et formidabunt in via. Florebit amygdalus, impinguabitur locusta, et dissipabitur capparis, quoniam ibit homo in domum æternitatis suæ, et circuibunt in platea plangentes.
nihcae mah kasang ahmuen to zii o tih, loklam ah zithaih to om tih, almond thing loe tadok tacawt ueloe, pakhuh loe nang han hmuen kazit ah om tih, koehhaih palungthin to thazok tih boeh; kami loe angmah ih dungzan im ah caeh boeh pongah, palungsae kaminawk loe loklam ah caeh o tih:
6 Antequam rumpatur funiculus argenteus, et recurrat vitta aurea, et conteratur hydria super fontem, et confringatur rota super cisternam,
to tih ai boeh loe sumkanglung aqui khramhaih maw, sui boengloeng koihhaih maw, tuibap tui sohhaih laom koihhaih maw, to tih ai boeh loe tuikung ah khok angkhaehhaih to om tih.
7 et revertatur pulvis in terram suam unde erat, et spiritus redeat ad Deum, qui dedit illum.
Maiphu loe a ohhaih long ah amlaem let ueloe, muithla loe paekkung Sithaw khaeah amlaem let tih.
8 Vanitas vanitatum, dixit Ecclesiastes, et omnia vanitas.
Azom pui ni! azom pui ni! Hmuen boih loe azom pui ah ni oh, tiah patukkung mah thuih.
9 Cumque esset sapientissimus Ecclesiastes, docuit populum, et enarravit quæ fecerat; et investigans composuit parabolas multas.
Patukkung loe palungha pongah, kaminawk hanah palunghahaih to patuk; ue, tha pathokhaih hoiah pakrong pacoengah, pop parai palunghahaih loknawk to a sak.
10 Quæsivit verba utilia, et conscripsit sermones rectissimos ac veritate plenos.
Patukung loe tapom thaih koiah kaom loknawk to hnuk thai hanah pakrong, anih mah tarik ih loknawk loe toeng moe, loktang lok ah oh.
11 Verba sapientium sicut stimuli, et quasi clavi in altum defixi, quæ per magistrorum consilium data sunt a pastore uno.
Palungha kami ih loknawk loe, kamsum cung baktih, tuu toepkung mah tuu huih haih hanah patoh ih thingboeng, kaminawk mah thing nawnto takhing haih, sumdiknawk baktiah oh.
12 His amplius, fili mi, ne requiras. Faciendi plures libros nullus est finis; frequensque meditatio, carnis afflictio est.
To pacoengah ka capa, to baktih loknawk hoi thuitaek ih kami ah om ah; cabu sakhaih loe boeng thai ai; kapop ah amtukhaih mah takpum angphosak.
13 Finem loquendi pariter omnes audiamus. Deum time, et mandata ejus observa: hoc est enim omnis homo,
Sangqum boih ah lok pakhaphaih loe hae tiah oh; Sithaw to zii ah loe, a paek ih loknawk to pakuem ah; hae loe kami mah hing thung sak han ih tok ah oh.
14 et cuncta quæ fiunt adducet Deus in judicium pro omni errato, sive bonum, sive malum illud sit.
Kasae maw, kahoih maw, tamquta hoiah sak ih hmuen baktih, sak ih hmuennawk baktih toengah Sithaw mah lokcaek tih.

< Ecclesiastes 12 >