Psalmorum 77

1 In finem, pro Idithun, Psalmus Asaph. Voce mea ad Dominum clamavi: voce mea ad Deum, et intendit mihi.

2 In die tribulationis meæ Deum exquisivi, manibus meis nocte contra eum: et non sum deceptus. Renuit consolari anima mea,

3 memor fui Dei, et delectatus sum, et exercitatus sum: et defecit spiritus meus.

4 Anticipaverunt vigilias oculi mei: turbatus sum, et non sum locutus.

5 Cogitavi dies antiquos: et annos æternos in mente habui.

6 Et meditatus sum nocte cum corde meo, et exercitabar, et scopebam spiritum meum.

7 Numquid in æternum proiiciet Deus: aut non apponet ut complacitior sit adhuc?

8 Aut in finem misericordiam suam abscindet, a generatione in generationem?

9 Aut obliviscetur misereri Deus? aut continebit in ira sua misericordias suas?

10 Et dixi nunc cœpi: hæc mutatio dexteræ Excelsi.

11 Memor fui operum Domini: quia memor ero ab initio mirabilium tuorum,

12 Et meditabor in omnibus operibus tuis: et in adinventionibus tuis exercebor.

13 Deus in sancto via tua: quis Deus magnus sicut Deus noster?

14 tu es Deus qui facis mirabilia. Notam fecisti in populis virtutem tuam:

15 redemisti in brachio tuo populum tuum, filios Iacob, et Ioseph.

16 Viderunt te aquæ Deus, viderunt te aquæ: et timuerunt, et turbatæ sunt abyssi.

17 Multitudo sonitus aquarum: vocem dederunt nubes. Etenim sagittæ tuæ transeunt:

18 vox tonitrui tui in rota. Illuxerunt coruscationes tuæ orbi terræ: commota est et contremuit terra.

19 In mari via tua, et semitæ tuæ in aquis multis: et vestigia tua non cognoscentur.

20 Deduxisti sicut oves populum tuum, in manu Moysi et Aaron.