Psalmorum 147
1 Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio.
Chwalcie Pana; albowiem dobra rzecz jest, śpiewać Bogu naszemu; albowiem to wdzięczna i przystojna jest chwała.
2 Ædificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit.
Pan Jeruzalem buduje, a rozproszonego Izraela zgromadza.
3 Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum.
Który uzdrawia skruszonych na sercu, a zawiązuje boleści ich.
4 Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat.
Który rachuje liczbę gwiazd, a każdą z nich imieniem jej nazywa.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiæ eius non est numerus.
Wielki jest Pan nasz, i wielki w mocy; rozumienia jego niemasz liczby.
6 Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram.
Pan pokornych podnosi; ale niepobożnych aż ku ziemi uniża.
7 Præcinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara.
Śpiewajcież Panu z chwałą; śpiewajcie Bogu naszemu na harfie;
8 Qui operit cælum nubibus: et parat terræ pluviam. Qui producit in montibus fœnum: et herbam servituti hominum.
Który okrywa niebiosa obłokami, a deszcz ziemi gotuje: który czyni, że rośnie trawa po górach;
9 Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum.
Który daje bydłu pokarm ich, i kruczętom młodym, które wołają do niego.
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Nie kocha się w mocy końskiej, ani się kocha w goleniach męskich.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius.
Kocha się Pan w tych, którzy się go boją, a którzy ufają w miłosierdziu jego.
12 Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion.
Chwalże, Jeruzalemie! Pana; chwalże, Syonie! Boga twego.
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te.
Albowiem on umacnia zawory bram twoich, a błogosławi synów twoich w pośrodku ciebie.
14 Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te.
On czyni pokój w granicach twoich, a najwyborniejszą pszenicą nasyca cię.
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo eius.
On wysyła słowo swe na ziemię; bardzo prędko bieży wyrok jego.
16 Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit,
On daje śnieg jako wełnę, szron jako popiół rozsypuje.
17 Mittit crystallum suum sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit?
Rzuca lód swój jako bryły; przed zimnem jego któż się ostoi?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit spiritus eius, et fluent aquæ.
Posyła słowo swoje, i roztapia je; powienie wiatrem swym, a rozlewają wody.
19 Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel.
Oznajmuje słowo swe Jakóbowi, ustawy swe i sądy swe Izraelowi.
20 Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia.
Nie uczynił tak żadnemu narodowi; przetoż nie poznali sądów jego. Halleluja.
