< Psalmorum 147 >

1 Alleluia. Laudate Dominum quoniam bonus est psalmus: Deo nostro sit iucunda, decoraque laudatio.
Lobet Jah! / Denn köstlich ist's, unsern Gott zu preisen; / Ja, lieblich ist's, es ziemt sich Lobgesang.
2 Ædificans Ierusalem Dominus: dispersiones Israelis congregabit.
Jahwe bauet Jerusalem, / Die Vertriebnen Israels sammelt er wieder.
3 Qui sanat contritos corde: et alligat contritiones eorum.
Er heilt die zerbrochnen Herzen, / Und ihre Wunden verbindet er.
4 Qui numerat multitudinem stellarum: et omnibus eis nomina vocat.
Er bestimmt den Sternen ihre Zahl, / Sie alle ruft er bei Namen.
5 Magnus Dominus noster, et magna virtus eius: et sapientiæ eius non est numerus.
Groß ist unser Herr und reich an Kraft, / Seine Einsicht ist unermeßlich.
6 Suscipiens mansuetos Dominus: humilians autem peccatores usque ad terram.
Den Duldern hilft Jahwe auf, / Aber Frevler erniedrigt er tief zu Boden.
7 Præcinite Domino in confessione: psallite Deo nostro in cithara.
Stimmt für Jahwe ein Danklied an, / Spielt unserm Gott auf der Zither!
8 Qui operit cælum nubibus: et parat terræ pluviam. Qui producit in montibus fœnum: et herbam servituti hominum.
Er bedeckt den Himmel mit Wolken, / Er spendet Regen der Erde, / Läßt Gras auf den Bergen sprossen.
9 Qui dat iumentis escam ipsorum: et pullis corvorum invocantibus eum.
Er gibt dem Vieh sein Futter, / Den jungen Raben, wenn sie schrein.
10 Non in fortitudine equi voluntatem habebit: nec in tibiis viri beneplacitum erit ei.
Nicht an des Rosses Stärke hat er Gefallen, / Er hat nicht Lust an des Mannes Beinen.
11 Beneplacitum est Domino super timentes eum: et in eis, qui sperant super misericordia eius.
Lust hat Jahwe an seinen Frommen, / Die da harren auf seine Huld.
12 Alleluia. Lauda Ierusalem Dominum: lauda Deum tuum Sion.
Preise, Jerusalem, Jahwe, / Lobe, Zion, deinen Gott!
13 Quoniam confortavit seras portarum tuarum: benedixit filiis tuis in te.
Denn er hat deiner Tore Riegel gestärkt, / Hat deine Kinder gesegnet in dir.
14 Qui posuit fines tuos pacem: et adipe frumenti satiat te.
Er hat deinem Lande Frieden geschenkt, / Dich mit dem besten Weizen gesättigt.
15 Qui emittit eloquium suum terræ: velociter currit sermo eius.
Er sendet sein Machtwort nieder zur Erde, / Eilend läuft sein Gebot.
16 Qui dat nivem sicut lanam: nebulam sicut cinerem spargit,
Er gibt Schnee wie Wolle, / Streut Reif wie Asche aus.
17 Mittit crystallum suum sicut buccellas: ante faciem frigoris eius quis sustinebit?
Er wirft seinen Hagel herab in Stücken: / Wer hält vor seiner Kälte stand?
18 Emittet verbum suum, et liquefaciet ea: flabit spiritus eius, et fluent aquæ.
Sendet er aber sein Wort, so zerschmelzt er sie. / Er läßt seinen Tauwind wehn, so rinnen Gewässer.
19 Qui annunciat verbum suum Iacob: iustitias, et iudicia sua Israel.
Er hat für Jakob sein Wort verkündet, / Seine Satzungen und Rechte für Israel.
20 Non fecit taliter omni nationi: et iudicia sua non manifestavit eis. Alleluia.
So hat er sonst keinem Volke getan; / Drum kennen sie auch seine Rechte nicht. / Lobt Jah!

< Psalmorum 147 >