Psalmorum 137

1 Psalmus David, Hieremiæ. Super flumina Babylonis, illic sedimus et flevimus: cum recordaremur Sion:

Aan Babels stromen zaten wij schreiend Bij de gedachte aan Sion;

2 In salicibus in medio eius, suspendimus organa nostra.

En aan de wilgen, die daar stonden, Hingen wij onze harpen op.

3 Quia illic interrogaverunt nos, qui captivos duxerunt nos, verba cantionum: Et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion.

Ja, daar durfden onze rovers Ons nog liederen vragen; En onze beulen: "Zingt ons vrolijke wijsjes Uit de zangen van Sion!"

4 Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?

Ach, hoe zouden wij Jahweh’s liederen zingen Op vreemde bodem!

5 Si oblitus fuero tui Ierusalem, oblivioni detur dextera mea.

Jerusalem, zo ik u zou vergeten, Ik vergat mijn rechterhand nog eer;

6 Adhæreat lingua mea faucibus meis, si non meminero tui: Si non proposuero Ierusalem, in principio lætitiæ meæ.

Mijn tong mag aan mijn gehemelte kleven, Zo ik u niet gedenk: Zo ik niet meer van Jerusalem houd, Dan van het toppunt van vreugde.

7 Memor esto Domine filiorum Edom, in die Ierusalem: Qui dicunt: Exinanite, exinanite usque ad fundamentum in ea.

Jahweh, reken de zonen van Edom De dag van Jerusalem toe; Die riepen: Smijt ze neer, smijt ze neer; Neer met haar op de grond!

8 Filia Babylonis misera: beatus, qui retribuet tibi retributionem tuam, quam retribuisti nobis.

En gij, dochter van Babel, moordenares: Heil hem, die u vergeldt wat gij ons hebt gedaan;

9 Beatus, qui tenebit, et allidet parvulos tuos ad petram.

Heil hem, die uw kinderen grijpt, En tegen de rots te pletter slaat!