Job 9
1 Et respondens Iob, ait:
A Hiob odpowiedział:
2 Vere scio quod ita sit, et quod non iustificetur homo compositus Deo.
Doprawdy, wiem, że tak [jest]. Lecz jak człowiek miałby być usprawiedliwiony przed Bogiem?
3 Si voluerit contendere cum eo, non poterit ei respondere unum pro mille.
Gdyby chciał się z nim spierać, nie odpowie mu ani raz na tysiąc.
4 Sapiens corde est, et fortis robore: quis restitit ei, et pacem habuit?
Ma on mądre serce i potężną siłę. Kto mu się sprzeciwił i powodziło mu się?
5 Qui transtulit montes, et nescierunt hi quos subvertit in furore suo.
On przenosi góry, a [ludzie] nie zauważają, przewraca je w swoim gniewie.
6 Qui commovet terram de loco suo, et columnæ eius concutiuntur.
On wstrząsa ziemią z jej miejsca i trzęsą się jej filary.
7 Qui præcipit Soli, et non oritur: et stellas claudit quasi sub signaculo:
On rozkaże słońcu i ono nie wschodzi, zamyka też gwiazdy pieczęcią.
8 Qui extendit cælos solus, et graditur super fluctus maris.
On sam rozciąga niebiosa i kroczy po falach morza.
9 Qui facit Arcturum, et Oriona, et Hyadas, et interiora austri.
On stworzył Niedźwiedzicę, Oriona, Plejady i gwiazdozbiory południa.
10 Qui facit magna, et incomprehensibilia, et mirabilia, quorum non est numerus.
On czyni rzeczy wielkie i niezbadane, cuda, których zliczyć nie można.
11 Si venerit ad me, non videbo eum: si abierit, non intelligam.
Oto przechodzi obok mnie, a nie widzę go; mija mnie, a ja go nie dostrzegam.
12 Si repente interroget, quis respondebit ei? vel quis dicere potest: Cur ita facis?
Oto gdy zabiera, któż go powstrzyma? Któż mu powie: Co czynisz?
13 Deus, cuius iræ nemo resistere potest, et sub quo curvantur qui portant orbem.
Gdyby Bóg nie odwrócił swego gniewu, zuchwali pomocnicy upadliby pod nim.
14 Quantus ergo sum ego, ut respondeam ei, et loquar verbis meis cum eo?
Jakże ja mu odpowiem? [Jakie] słowa wybiorę, aby się z nim spierać?
15 Qui etiam si habuero quippiam iustum, non respondebo, sed meum iudicem deprecabor.
Choćbym był sprawiedliwy, nie odpowiedziałbym mu, lecz błagałbym swojego sędziego.
16 Et cum invocantem exaudierit me, non credo quod audierit vocem meam.
Choćbym go wzywał, a on by się odezwał, jeszcze nie uwierzyłbym, że mnie wysłuchał;
17 In turbine enim conteret me, et multiplicabit vulnera mea etiam sine causa.
Kruszy mnie bowiem burzą i pomnaża moje rany bez powodu.
18 Non concedit requiescere spiritum meum, et implet me amaritudinibus.
Nie pozwala mi odetchnąć, raczej napełnia mnie goryczą.
19 Si fortitudo quæritur, robustissimus est: si æquitas iudicii, nemo audet pro me testimonium dicere.
Jeśli [chodzi] o siłę, oto jest potężny, a jeśli chodzi o sąd, któż mnie przed nim przyprowadzi?
20 Si iustificare me voluero, os meum condemnabit me: si innocentem ostendero, pravum me comprobabit.
Jeśli się usprawiedliwię, moje usta mnie potępią. Jeśli powiem, że jestem doskonały, to one wykażą, że jestem przewrotny.
21 Etiam si simplex fuero, hoc ipsum ignorabit anima mea, et tædebit me vitæ meæ.
Choćbym był doskonały, przecież nie znałbym swojej duszy; gardziłbym swoim życiem.
22 Unum est quod locutus sum, et innocentem et impium ipse consumit.
Jedno jest [pewne], dlatego powiedziałem: On niszczy [zarówno] doskonałego, [jak] i niegodziwego;
23 Si flagellat, occidat semel, et non de pœnis innocentum rideat.
Jeśli bicz nagle zabija, śmieje się on z doświadczenia niewinnych.
24 Terra data est in manus impii, vultum iudicum eius operit: quod si non ille est, quis ergo est?
Ziemia została wydana w ręce niegodziwego. On zakrywa oblicze sędziów. A jeśli nie on, któż [to czyni]?
25 Dies mei velociores fuerunt cursore: fugerunt, et non viderunt bonum.
Ale moje dni są szybsze niż goniec, uciekły i nie widziały nic dobrego.
26 Pertransierunt quasi naves poma portantes, sicut aquila volans ad escam.
Przeminęły jak szybkie łodzie, jak orzeł, który rzuca się na żer.
27 Cum dixero: Nequaquam ita loquar: commuto faciem meam, et dolore torqueor.
Jeśli powiem: Zapomnę o swojej skardze, zaniecham swego gniewu i pocieszę się;
28 Verebar omnia opera mea, sciens quod non parceres delinquenti.
Wtedy przerażają mnie wszystkie moje cierpienia, bo wiem, że nie uznasz mnie za niewinnego.
29 Si autem et sic impius sum, quare frustra laboravi?
Jeśli jestem niegodziwy, to czemu trudzę się na próżno?
30 Si lotus fuero quasi aquis nivis, et fulserit velut mundissimæ manus meæ:
Choćbym się umył wodą ze śniegu i oczyścił mydłem swoje ręce;
31 Tamen sordibus intinges me, et abominabuntur me vestimenta mea.
Ty i tak zanurzysz mnie w dole i moje szaty będą się mną brzydzić.
32 Neque enim viro qui similis mei est, respondebo: nec qui mecum in iudicio ex æquo possit audiri.
On bowiem nie jest człowiekiem jak ja, abym śmiał mu odpowiedzieć i abyśmy razem stanęli przed sądem.
33 Non est qui utrumque valeat arguere, et ponere manum suam in ambobus.
Nie ma między nami rozjemcy, który mógłby położyć rękę na nas obu.
34 Auferat a me virgam suam, et pavor eius non me terreat.
Niech tylko zdejmie ze mnie swoją rózgę, a jego groza niech mnie już nie przeraża;
35 Loquar, et non timebo eum: neque enim possum metuens respondere.
Wtedy będę mówił i nie będę się go bać; ale tak nie jest ze mną.
