Job 7
1 Militia est vita hominis super terram: et sicut dies mercenarii, dies eius.
Tsy lily hao ty fitromaha’ ondaty an-tane atoy? Tsy mira ami’ty androm-pièke hao o andro’eo?
2 Sicut servus desiderat umbram, et sicut mercenarius præstolatur finem operis sui:
Manahake ty filelalela’ ondevo ty aloke naho ty fitamam-pièke ty rima’e,
3 Sic et ego habui menses vacuos, et noctes laboriosas enumeravi mihi.
ty anolorañ’ ahy volan-kafoake, ie nitendreñe halen-kaemberañe.
4 Si dormiero, dicam: Quando consurgam? et rursum expectabo vesperam, et replebor doloribus usque ad tenebras.
Izaho mandre, manao ty hoe: Ombia ty hitroarako, fa lava i haleñey, le mivoamboañe avao ampara’ te manjirike.
5 Induta est caro mea putredine et sordibus pulveris, cutis mea aruit, et contracta est.
Misikiñ’oletse naho pakoram-potake ty sandriko, mijiri-gañe ty holiko vaho mandrano.
6 Dies mei velocius transierunt quam a texente tela succiditur, et consumpti sunt absque ulla spe.
Masika te amy sozom-panenoñey o androkoo, ie mihelañe añe po-pitamàñe.
7 Memento quia ventus est vita mea, et non revertetur oculus meus ut videat bona.
Ehe tiahio te kofòke avao ty haveloko: toe tsy hahatrea hasoa ka o masokoo.
8 Nec aspiciet me visus hominis: oculi tui in me, et non subsistam.
Tsy ho onim-pihaino’ i mahaisak’ ahikoy: amako o fihaino’oo fe tsy eo iraho.
9 Sicut consumitur nubes, et pertransit: sic qui descenderit ad inferos, non ascendet. (Sheol h7585)
Ie misaoke ty rahoñe, le añe: Izay ty igodaña’ ty an-kibory ao, tsy hiboaha’e ka. (Sheol h7585)
10 Nec revertetur ultra in domum suam, neque cognoscet eum amplius locus eius.
Tsy himpolia’e i anjomba’ey, ie tsy hapota’ i akiba’ey.
11 Quapropter et ego non parcam ori meo, loquar in tribulatione spiritus mei: confabulabor cum amaritudine animæ meæ.
Aa le tsy hijomohòn-draho; hivolañe ami’ty falorean-troko, hitoreo ami’ty hafairañe añ’ovako ao.
12 Numquid mare ego sum, aut cetus, quia circumdedisti me carcere?
I riakey hao iraho, ke i fañaneñey kanao nampijilovañe?
13 Si dixero: Consolabitur me lectulus meus, et relevabor loquens mecum in strato meo:
Ie anoeko ty hoe te ho hohòe’ i tihikoy, te hampanintsiñe ty toreoko i fandreakoy,
14 Terrebis me per somnia, et per visiones horrore concuties.
le ampihembaña’o ami’ty nofy naho ampirevendreveña’o añ’aroñaroñe,
15 Quam ob rem elegit suspendium anima mea, et mortem ossa mea.
le joboñe’ ty fiaiko t’ie dageañeñe, hamake hikenkañe ty amo taolakoo,
16 Desperavi, nequaquam ultra iam vivam: parce mihi, nihil enim sunt dies mei.
f’ie minike, tsy ho veloñe nainai’e: apoho, fa kafoak’ avao o androkoo.
17 Quid est homo, quia magnificas eum? aut quid apponis erga eum cor tuum?
Inoñ’ ondatio te honjone’o? te hapite’o ama’e ty arofo’o?
18 Visitas eum diluculo, et subito probas illum:
T’ie tilihe’o boak’andro, vaho tsohe’o lomoñandro?
19 Usquequo non parcis mihi, nec dimittis me ut glutiam salivam meam?
Ombia t’ie hitolike tsy hisamb’ahy, apoho ho bangìñe hey raho hahateleñako ty iveko?
20 Peccavi, quid faciam tibi o custos hominum? quare posuisti me contrarium tibi, et factus sum mihimetipsi gravis?
Nanao hakeo hao iraho, ino o nanoekoo, ry Mpijilo ondatio? ino ty nanoe’o ahy fanolarañe, hañavesatse ty sandriko?
21 Cur non tollis peccatum meum, et quare non aufers iniquitatem meam? ecce, nunc in pulvere dormiam: et si mane me quæsieris, non subsistam.
Akore te tsy apo’o o tahikoo, te tsy haha’o o hakeokoo? f’ie hiroro an-debok’ ao te aniany; ho paia’o, fa tsy ho eo.
