Job 4

1 Respondens autem Eliphaz Themanites, dixit:

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

2 Si cœperimus loqui tibi, forsitan moleste accipies, sed conceptum sermonem tenere quis poterit?

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

3 Ecce docuisti multos, et manus lassas roborasti:

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

4 Vacillantes confirmaverunt sermones tui, et genua trementia confortasti:

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

5 Nunc autem venit super te plaga, et defecisti: tetigit te, et conturbatus es.

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

6 Ubi est timor tuus, fortitudo tua, patientia tua, et perfectio viarum tuarum?

Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

7 Recordare obsecro te, quis umquam innocens periit? aut quando recti deleti sunt?

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

8 Quin potius vidi eos, qui operantur iniquitatem, et seminant dolores, et metunt eos,

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

9 Flante Deo perisse, et spiritu iræ eius esse consumptos:

Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

10 Rugitus leonis, et vox leænæ, et dentes catulorum leonum contriti sunt.

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

11 Tigris periit, eo quod non haberet prædam, et catuli leonis dissipati sunt.

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

12 Porro ad me dictum est verbum absconditum, et quasi furtive suscepit auris mea venas susurri eius.

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

13 In horrore visionis nocturnæ, quando solet sopor occupare homines,

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

14 Pavor tenuit me, et tremor, et omnia ossa mea perterrita sunt:

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

15 Et cum spiritus me præsente transiret, inhorruerunt pili carnis meæ.

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

16 Stetit quidam, cuius non agnoscebam vultum, imago coram oculis meis, et vocem quasi auræ lenis audivi.

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

17 Numquid homo, Dei comparatione iustificabitur, aut factore suo purior erit vir?

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

18 Ecce qui serviunt ei, non sunt stabiles, et in angelis suis reperit pravitatem:

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

19 Quanto magis hi qui habitant domos luteas, qui terrenum habent fundamentum, consumentur velut a tinea?

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

20 De mane usque ad vesperam succidentur: et quia nullus intelligit, in æternum peribunt.

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

21 Qui autem reliqui fuerint, auferentur ex eis: morientur, et non in sapientia.

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’